Stogodišnjicu rođenja Vladike Rada, zabilježio je „Cetinjski vjesnik”, 6. novembra 1913:

„... Prijestonica se bila odjenula u svečane haljine srpskim trobojkama i vazda svjež.ega zelenila, našega toploga i ljupkoga Primorja,kao i vijenaca i grbova...”
Topom je obznanjeno da „Crna gora slavi stogodišnjicu svojeg velikog sina,najvećeg srpskog pesnika.

Njegov je Panteon na vrhu srpskoga Ararata - na krajnjoj litici visokoga Lovćena, koji ponosno prkosi gnjevu neba, i sa visina prezire ništavilo zemlje. Pod njim je s jedne strane sinje Srpsko more, čiji vali pjenom kupaju klasične srpske i , s druge strane, strudeno nepomično sivo more, kamenje junaštvom nedostižne - čojstvom i ljudskošću uljepšane Crne Gore...”

U sljedećem broju lista objavljeni su stihovi u Njegoševu slavu:

„... Oj,Lovćene, srpki herikone,
kolijevko boginje Belone,
ti kovčeže srpskih amaneta,
ti ponose slovenskog svijeta...
Oj, Lovćene, slavo Srbinova,
vječni dome munja i gromova
slavne li si dočekao dane
da kosovske bolove i rane
izliječi Srbinova ruka,
da tvoj narod vaskrsne iz muka...
Oj, slava ti srpski mučeniče
oj, slava ti besmrtni pjesniče...
Oj, slava ti, Veliki Vladiko,
srpskog roda ponose i diko,
slava tebi i Lovćenu tvome,
slava srpskom rodu viteškome...”

„Cetinjski vjesnik”, 22. novembra 1913, objavio je još jedan komentar o rezultatima balkanskih vojni:

„... Dvije srpske kraljevine u posjedu su plodova muka svojih viteških sinova...

Skromnost je divna crta srpskoga karaktera.
Lovorike, kojima se okitiše dve srpske vojske, neće praviti nad našim glavama hladovinu, u kojoj bismo lakše mogli leventovati, zaklonjeni od sunca i znoja novoga još težega rada.
Pobedili smo ljute i opake satane srpske samostalnosti, ali uništili ih nismo...

Ukoliko smo jači, ugledniji i slavniji, utoliko ćemo više imati pakosnih zavidljivaca, podmuklih dušmana, koji su zinuli na ove divne Srbinove zemlje, južnog sunca, pitomih planinskih pasišta, žetvom neiscrpnih oranica, i prirodnih pozicija od brda, koja prkose moćnim tuđinskim armadama...”

Guslarsku pjesmu o srpskom jedinstvu objavljuje, 15. januara 1914. „Cetinjski vjesnik”:

„... Gusle moje, moja davorijo,
gusle moje srpska istorijo,
zapjevajte gromko, silovito,
nek se trese i gora i trava
srpski Lazar danas vaskrsava,
iz grobnice stare kosturnice...
Sve je naše, što je nekad bilo,
Srpstvo se je vječno sjedinilo...”

U pismu iz Boke Kotorske, objavljenom, 23. maja 1914. u „Cetinskom vjesniku”, kaže se, uz ostalo:

„... Njegoš i Branko pjevaju u slavu roda svoga, koja će duhom i vatrenim patriotizmom u vječita vremena zagrijevati Srbinove grudi, radi nacionalnih ideala, dok ustraje jednoga Srbina...”