Krajem 17. vijeka Srbi napuštili Srbiju, Srbija ostala prazna, pusta ...

[Ćipur]

Evo divnog teksta iz kog se vidi, kako je nastala novokomponovana srpska nacija, pošto su stari izvorni Srbi počišćeni od Turaka ili su se preselili u današnju Vojvodinu.
Da napomenem, ovaj tekst nije pisao ni Jevrem ni Đilas, ni CIA ni Kominterna, nego jedan srpski istoričar, velikosrpski i ostrašćeni!
Ključnu stvar iz srpske istorije, činjenicu da je Srbija početkom 18. vijeka bila prazna i pusta, da su je zatim naselili privučeni besplatnom zemljom ljudi sa svih strana, Srbi to ne uče u školama!!!
Tekst sam preuzeo sa žestokog velikosrpskog sajta :arrow: http://www.srpsko-nasledje.rs/sr-l/1...rticle-07.html

Napisao 1939. prof. Vladimir Ćorović: Zemlja ŠUMADIJA hajdučka, doseljenička i pobunjenička

Ovde je zgasla država Nemanjića, ovde se rodila nova srpska država, a za Jugoslaviju niko nije podneo toliko žrtava kao Šumadinci


U našim starijim srednjovekovnim izvorima nema pomena o Šumadiji. To pada dosta u oči s toga, što taj kraj, iako prekriven ogromnim šumama, nije bio bez izvesne kulturne tradicije i bez političkog značaja.
Stojan Novaković je nalazio, da se grčko, sa staroslovenskog prepisano, ime parohije Grontsos u braničevskoj eparhiji, koje se navodi u povelji vizantiskog cara Vasilija II izdatoj 1020 god. ohridskoj arhiepiskopiji, odnosi na župu Gružu.

Šumadija oko Niša

Grčki pisac XII veka, Jovan Kinam, kazuje, da je župan Desa vladao u toj oblasti, koja da je bila bogata i s dosta stanovništva. Ali o granicama te oblasti ne znamo ni odatle ništa izbliže; Kinam, koji priča kako je car Mihajlo iz Niša uputio svoju vojsku prema Drini kroz lugomirski kraj (Longomir) ne kaže, da li taj kraj ima kakve veze s Dendrom, i kako uopšte stoji prema njoj, a to bi za naše opredeljivanje, pošto poznajemo Lugomir, bilo od odlučnog značaja.
Samo ime Dendra, tako uopšteno, može se uzeti vrlo široko, već po tome što je u to vreme, i mnogo docnije, ogroman deo Srbije bio u stvari prava Šumadija. Svi putnici - pisci, koji su od XII-XV veka prolazili Srbijom opisuju je kao zemlju "brdovitu i šumovitu"; naročito to važi za kraj od iza Braničeva do ispred Niša. Dok bi tako, u to rano doba granice "Šumadije" prema jugu mogli uzeti kao da su išle dalje od onih, koje su uzimane u narodu u XIX veku, a za severozapadni kraj je izvesno, da ih moramo uzimati uže. Rudnik je, na primer, još krajem XIII veka smatran kao sremski grad, upravo kao pogranični grad oblasti Srema, koji se prostirao sa obe strane Save. Još ranije, do slovenskog naseljavanja, Rudnik je, isto tako, bio krajnja tačka istočne granice rimske pokrajine Dalmacije. Na severu Beograd sa svojom okolinom nije spadao u Šumadiju; ali gde je upravo počinjala njezina granica ne da se tačno utvrditi. Na istoku se, međutim, odavno Morava smatrala kao njena granica; ta je reka, u ostalom, za dugo u historiji bivala granična linija između njoj bliskih naroda.
Kasnije su se sve te granice znatno pomerale, dok se nisu, za turskog vremena, počele se blizu poklapati sa granicama Beogradskog Pašaluka. U XIX veku, po uveravanju Milana Đ. Milićevića, Šumadijom se smatrala zemlja među Moravom, Dunavom, Savom, Kolubarom i Ljigom.

U Dragutinovoj kraljevini

Naseljavanje Srba u taj kraj počelo je vrlo rano. Sloveni su, zna se dobro, čak velikom pograničnom gradu, starom i razrušenom Singidunumu dali svoje ime, koje se javlja već u IX veku. Ali, politički, Srbi u tom kraju zadugo nisu bili aktivni.
Srpska državna granica Stevana Prvovenčanoga i njegovih neposrednih naslednika nije išla mnogo severnije od grada Ravnog (današnje Ćuprije), niti je prelazila liniju planina između današnjeg Milanovca i Jagodine.
Kralj Uroš I pokušao je, istina, da pomakne srpske granice na toj strani u severnijem pravcu, ali njegovo ratovanje s Mađarima za Mačvu i Srem završilo se je neuspehom. Tek od vremena kralja Dragutina, i to od 1284. god. počela se širiti u tom kraju i politička srpska vlast, i to s početka pod mađarskim okriljem.
Dragutin je, naime, dobio na upravu severnu Srbiju (Srem, Mačvu i beogradski kraj) i severoistočnu Bosnu (župe Soli i Usoru) kao mađarski vazal. Između njegove države i države brata mu kralja Milutina nije bilo nikakve treće oblasti, i srpski elemenat se u nesmetanim kontinuiranim naseljima širio sve intenzivnije prema Savi i Dunavu. Kad je kralj Dragutin umro (1316), Milutin je na njegovo područje stavio svoju ruku, već svestan, da zbog srpskog elementa u njoj ta cela oblast ima da postane sastavni deo Srbije, kao što je to bila i po svom prirodnom geografskom položaju. Iako su srpski vladari u prvoj polovini XIV veka glavni deo svoje državne aktivnosti razvijali prema jugu, niz Vardar, oni, ipak, nisu bez borbe upuštali ni te tekovine na severu.

---------------
"To su bili hajduci i uskoci, po ocu Šumadinci a po poreklu doseljenici iz nikšićkog kraja nemirni, odvažni, buntovni elementi, koji su morali bežati od Turaka u puste i velike šume šumadijske. To uskočko i hajdučko stanovništvo nije dugo moglo trpeti tuđinsko, versko i političko, ekonomsko ugnjetavanje - i Srbija se stala buniti", piše Jovan Skerlić
---------

Kad je posle maričke katastrofe počelo osvajanje Turaka i postepeno uzmicanje Srba s juga prema severu, prenosi se, postepeno, i srpsko državno središte sa vardarske najpre na moravsku, a onda na dunavsku liniju. U tom periodu Šumadija dobija veći značaj.
Za vreme kneza Lazara razvija se, u glavnom, kraj oko Kruševca i moravska dolina do Ćuprije; tu je njegova prestonica i njegove glavne zadužbine.
Za njegovih naslednika despota Stevana i Đurđa Brankovića razvijaju se i dunavski gradovi; preuređuje se Beograd, diže se Smederevo, jača Golubac. Glavna zadužbina despota Stevana, manastir Manasija, pomera se severnije od Lazareve linije, dok se drugi manastiri njegova vremena podižu pod Kosmajem, kao Pavlovac i Tresije, ili u Rudniku (Nikolje) i kod Aranđelovca. Oživljavanje Šumadije manastirima nastavlja i despotova vlastela, od koje potiču Vraćevštica, Brezovac pod Venčacem, Koporin ispod Velike Plane i dr.

Mnoga sela, dobra hrana, a naročito dobra vina

Kad je 1433. godine prolazio Srbijom francuski vitez i državnik Bertradon de la Brokijer, on je opisuje ovako. Između Kruševca i Varvarina bila je u to vreme granica između Srbije i Turske; kad je prešao - piše Francuz - "nađoh zemlju vrlo lepu i dobro naseljenu narodom". Jedno vreme išao je moravskom dolinom, a onda je, da bi došao u despotov Nekudim, "varoš sličnu selu", morao preći „kroz zemlju prilično rđavu, to jest kroz veliku šumu, rđavim šumskim putem uz brdo niz brdo. Ali prema drugim šumskim i brdovitim zemljama i tu su zemlje vrlo lepe i vrlo su dobro naseljene selima". Kad je iz Nekudima kretao za Beograd "priđosmo - veli - vrlo velike šume, pune bregova i dolina. U tim dolinama ima mnoštvo sela, dobre hrane, i naročito dobra vina„. Ovo, tako da je rečemo blagostanje bilo je, na žalost, samo privremeno.
Posle velikih ugarskih provala u Šumadiju, do iza Rudnika za vreme cara Uroša 1359. god., i do mimo Kragujevca 1289. godine, posle srpske pogibije na Kosovu, kad su Mađari osvojili gradove Borač i Čestin, ta oblast nije doživela većih potresa. Borbi je bilo u glavnom u susedstvu i na granicama šumadijske oblasti, ali Šumadija sama nije mnogo stradala.

Lovišta despota Stevana

Stevan Lazarević bio je veran vazal turski do angorskog poraza njegova zeta sultana Bajazita (1402. godine), pa Turci nisu imali razloga da haraju njegovom zemljom; a posle turskog poraza on se orijentisao prema Mađarskoj i dobio čak od njenog kralja, kao lični feud, Mačvu i područje Beograda. Jedno vreme bilo je više opasnosti od unutrašnjih, nego od spoljašnjih neprijatelja, kao na primer pred kraj XIV veka, kad je vojvoda Nikola Zojić spremao zaveru protiv Stevana Lazarevića i bio, najposle, prisiljen da mu se pokori i preda u rudničkoj Ostrovici. Tadašnjem lepom razvoju Šumadije doprineo je dosta i interes despotov za tu oblast. Despot je dolazio u Šumadiju na letovanje i u lov - Kragujevac zahvaljuje svoje ime jednoj vrsti sokola-kraguja, koji behu upotrebljavani za lov; tu ga je 19. jula 1427. zadesila i smrt od srčane kaplje u selu glavice nedaleko od Kragujevca.

Mađarska vlastela iz Jagodine

Nevolje Šumadije počinju od 1438. godine, kada su Turci krenuli svoje velike ofanzive protiv Mađarske i Srbije, a naročito protiv Beograda. Prodirući prema severu od Kruševca Turci češće prelaze preko Šumadije, i, naravno, ne štede je; to isto čine i Mađari, kad pokušavaju da svojim ratnim podvizima suzbiju Turke. Naročito su česta u drugoj polovini XV veka, i pre i posle pada Srbije, 1459. godine, odvođenja u ropstvo i veliko raseljavanje našeg sveta iz tih oblasti.

Godine 1454. odveli su Turci iz Srbije, uglavnom šumadijske, oko 50.000 duša, a od 1479-1483. prešlo je u Ugarsku na 200.000 Srba.
Među tim preseljenicima, voljnim i nevoljnim, bilo je često ljudi od velikog ugleda.

[Ćipur]

Kada je Karađorđe operisao Novopazarskom Sandžaku, 1809. godine, on je "sagnao" dosta naroda iz tih krajeva u Šumadiju, govoreći: "Hajte u Šumadiju, tamo ima pustahije zemlje. "

------------


Sinovi vojvode Jakše, Stevan i Dmitar Jakšići, iz Jagodine, prešli su u Ugarsku sa 1200 svojih ratnika, i dobili su tamo 1464. od mađarskog kralja Matije nađlačko vlastelinstvo. Vuk, sin Grgura Brankovića, i Đorđe i Jovan, sinovi Stevana Brankovića, unuci despota Đurđa dobiše u Ugarskoj čak i čin srpskih despota Posle pada Beograda pod Turke, 1521. god., dao se nagovoriti i ugledni bogati velmoža Pavle Bakić, sa Venčaca kod sela Livade, koji je imao u Šumadiji na 50 raznih dobara i sela, da se 1525. godine preseli preko Save. Ti gubici, uz one ratne, oslabili su narodnu snagu u velikoj meri; raniji napredak te oblasti bi ne samo ometen, nego potpuno upropašćen; od jedne oblasti koja beše počela da se kultiviše napravi se opet planinska pustoš.

Iz kazivanja putopisa čuvenog Hansa Dernšvama, koji je 1553. godine prošao jednim delom Srbije, vidi se jasno koliko se ranije stanje izmenilo.
Selo Livada beše "pusto i neobrađeno„. Jagodinski kraj ispresecan je, veli, brdašcima, koja su, izgleda, ranije bila sva pldona, pod njivama i vinogradima, a onda je sve, s obeju strana bilo pusto, zabataljeno i zaraslo sitnogoricom„.
Od Palanke do Jagodine išlo se, po pričanju A. Volfa 1583. godine, „grmljem i šumom", i poslanstvo je, kao od šale, ulovilo na svom putu, kod same Palanke, jednog medveda.

Puste gore, hajducima pribežišta

Izveštač jednog poslanstva iz 1584. godine kaže, kako Srbija "ne bi bila neprijatna, kada bi bila obrađena", ali je "tako zapuštena i raseljena, da se 5-6 milja daleko ne vidi žitelja".

Godine 1717. opisivala je Ledi Montegijeva valskoj knjaginji Karolini svoje utiske sa puta kroz Srbiju ovako:
"Prešli smo pustare srpske, gotovo prerasle šumom, premda je zemlja po prirodi vrlo plodna. Stanovnici su radeni, ali je ugnjetavanje seljaka tako teško, da su prinuđeni da ostavljaju kuće i napuštaju svoja polja, jer sve što imaju izloženo je grabežu janičara".

Te puste planine bile su pune hajduka, koji tuda četuju već od druge polovine XV veka.

Putem kojim smo prošli od Beograda dovde - nastavlja Ledi Montegijeva u jednom pismu od 1. aprila 1717 - ne može samac čovek lako proći bez oficirske pratnje. Puste gore srpske pribežište su hajduka koji pljačkaju po 50 u gomili, tako da nam je cela naša straža bila potrebna da nas čuva."

Ovo čak diže značaj Šumadiji, naročito od XVIII veka, kad je ona postala pogranična oblast turske Carevine. NJene velike bukove i hrastove šume daju skloništa svima nezadovoljnim elementima, koji neće da poviju glavu pred svakim turskim sileyijom; a blizina granice omogućava da se pojedinačne akcije mogu lakše pretvoriti u organizovanije pokrete. Otud Šumadija znači više nego, na primer, Romanija ili Suva Planina, koje su isto tako bile poznate kao skloništa hajduka, ali koje, budući dublje u unutrašnjosti, nisu mogle da od hajdučkih podviga stvore veći nacionalni pokret.

Doseljavanje hajduka i uskoka

Naseljavanje Šumadije počelo je nešto življe od druge polovine XV veka, i to sa našim elementom od raznih strana, ali još ni za Karađorđeva vremena ono nije bilo mnogo intenzivno.
Kad je Karađorđe 1809. godine operisao u Novopazarskom Sandzaku, on je, vele predanja o naseljima Šumadije, "sagnao" dosta naroda iz tih krajeva u svoje, govoreći:
"Hajte u Šumadiju, tamo ima pustahije zemlje."

ŠUMADIJI

Blistava vizijo moje Šumadije,
kad mišljah ti si mrakom pogrebena,
ja osetih tada, kao duh, da bdije
i svetli u meni, kroz mračna vremena,

za uvek sunčana slika kosa rodnih,
i da utisnuta u dušu mladića -
pečat nerazlomljen snom čežnja
besplodnih
ti stjiš u meni, zoveš na otkriće.

Kaljen tvojom verom, pisan tvojom snagom,
mala, sitna slamka među vihorima,
ja potonuh na dno, i za senkom blagom
uzdigoh se opet svetlim timorima.

Ali sve što mišljah da sam hteo,
sad vidim, beše samo tvoja volja:
ti si duh, krv moja, ti si život ceo,
a sve moje reči glas tvoga su polja.

Glas tvoga su polja i šum tvoga zbora
svi moji zanosi i sni nedostižni,
moje srce pir je tvojih razvigora,
duša - to su ljudi tvoji tihi, brižni.

Moj život šta može biti sada,
taj život koji je trn sa tvoga gloga?
Šta može da bude kap kiše što pada,
i šta je jedna zvezda u rukama Boga!

Prah prašine tvoje suncu zavitlane,
i kad padnem putem vatre gde trepere,
na mom će grobu tvoje lipe grane
da šume još glasom tvoje svetle vere...


Po ispitivanjima stanovništva, u Gruži je svega 58 porodica-starinaca, u Jasenici 49 u Smederevskom Podunavlju i u Jasenici ima ih svega 4,1%.

Sastav šumadijskog stanovništva veoma je karakterističan.

U njemu je bilo, pre svega, ostataka od starih, delimično i od najstarijih srpskih doseljenika; njima se od XV-XVI veka pridružio dobar deo kosovskog elementa, koji se pomerao prema severu (Kosovci - po Cvijiću - Šumadiji uopšte uzevši predstavljaju stare doseljenike od XVI do XVIII veka"); u niskoj Šumadiji, početkom XIX veka, steklo se i nešto doseljenika od Velesa i Bitolja, Katranice i Gramatika; oko Kragujevca naselilo se nešto Torlaka i Šopova; sem toga u Šumadiju je došlo, još u XVIII veku, i mnogo lica iz Crne Gore, Brda i Hercegovine.
Tu se, kako vidimo, nalazio i ukrštao veliki deo naših narodnih plemena i vršio jednu vrstu veoma korisne biološke selekcije.

"Nigde se doseljenici - naglašava J. Cvijić - nisu tako brzo prilagođivali novoj geografskoj i društvenoj sredini i nigde se nisu toliko ukrštali kao u Šumadiji."

"To su bili hajduci i uskoci - piše J. Skerlić, samo po ocu Šumadinac, a po poreklu doseljenik iz nikšićkog kraja - nemirni, odvažni, buntovni elementi, koji su morali od Turaka bežati u puste i velike šume šumadiske.
To hajdučko i uskočko stanovništvo nije moglo dugo trpeti tuđinsko, versko i političko i ekonomsko ugnjetavanje, i počev od kraja XVIII veka Srbija se stala buniti."

Petsto ljudi Koče kapetana

Borbenom raspoloženju Šumadije doprinosili su znatno i tri velika rata, koja su u XVIII veku vođena između Austrije i Turske na njenom području (1716-18, 1736-39, 1788-89). U tim ratovima Austrijanci su mnnogo polagali na srpsku saradnju i činili su sve što su mogli da što više izazovu Srbe na borbu protiv Turaka. Srbi su im se uvek odazivali i u izvesnim akcijama bilo je njihovog učešća gotovo koliko i austrijskog. Ova učešća u ratovima, ma kolika inače bila razočaranja zbog austrijskog povlačenja, dizala su ipak narodnu samosvest, pojačavala otpor, podržavala hajdučiju i omogućavala, u času krajnje nevolje, skloništa kod suseda. Turci su, posle svega što je bilo počeli da zaziru od njih i u dosta prilika bili su više skloni na pregovore s njima nego na borbu, bojeći se naročito srpskih veza sa ljudima preko granice.

[Ćipur]

Naročito se razvila borbena aktivnost Srba za vreme Kočine Krajine. Pred sam taj rat, u jesen godine 1787. ušle su austrijske vojne vlasti ne samo u bliže veze, nego čak i u neposrednu saradnju sa izvesnim srpskim junacima, koji su im se, kao dobrovoljni borci, stavili na raspoloženje za borbu protiv Turaka. Od tih dobrovoljaca obrazovaće Austrija posebne vojne odrede takozvane "frajkore", decembra meseca 1787. Tim odredima namenilo je austrijsko vojno vođstvo važan zadatak: oni su imali da budu prethodnici austrijske vojske i da, u isto vreme, podstiču narod u Srbiji na ustanak.
U tom pravcu naročito je u Šumadiji živo radio Koča Anđelković, iz Panjevca.
Već prvih nedelja 1788. godine on je uspeo, da, pošto je sa malom četom od kakvih četrdeset ljudi naterao u beg Turke u Požarevcu, prodre sve do Kragujevca i skupi do 500 ljudi, koji su s njim krenuli u borbu. Malo potom počeše se dizati i drugi iz raznih mesta Šumadije i ostale Srbije; do proleća bila je, u glavnom, sva zemlja zapaljena.
Koča Anđelković, sa svojim drugovima, čiji je broj prelazio hiljadu, ometao je sistematski vezu između Niša i Beograda i svojim borbama, manjim i većim, davao je primer ostalima i dizao duh. Ne znajući za austrijske poltičke i strateške skrupule, zbog kojih oni nisu hteli za dugo da sami pređu u akciju, on se, siromah, sav založio, da im stvori uslove za uspeh i više od dva meseca izdržavao je borbe s Turcima, čuvajući bagrdanski klanac i njegovo područje.
Tek posle njegova povlačenja počele su, u leto 1788. letimične austrijske operacije u Šumadiji, i to ovog puta sa zapadne strane, od Valjeva, i iduće godine vojnički pokreti u malo većem stilu. Iako su te borbe završene s austrijskim povlačenjem i u osnovi s neuspehom po hrišćane, oni su, ipak, bile od značaja. Turci u ovom ratu nisu odneli ni jedne veće pobede, koja bi im mogla dati povoda da se ponesu; iako su Svištovskim mirom zadržali Srbiju oni su dobro videli, da moraju menjati način uprave u njoj i popuštati raji na celoj liniji. U ovom ratovanju Srbi su imali prilike da dobro vide svoju vrednost. Više od polovine glavnih vojničkih operacija izveli su oni; nekoliko meseci rat su, u stvari, vodile samo njihove čete; bez njihova sudelovanja austrijska vojska ne bi postigla ni ono malo uspeha što ih je imala. Dobar deo toga videli su i sami Turci, i od Svištovskog mira, kojim je likvidirana Kočina Krajina, oni na srpsko pitanje počinju gledati mnogo ozbiljnije nego pre toga.

Rajetin protiv dahija

Kao prva žrtva novih reforama, koje je sultan Selim III uveo u Beogradski Pašaluk, bili su neobuzdani janičari. Oni su bili prisiljeni da se sele iz njega kud ih oči vode. NJihov otpor protiv toga, kao i stalne težnje i pokušaji da se vrate natrag i osvoje stare položaje, ne daju da se Pašaluk konačno smiri. Borbe se ponavljaju ako ne iz godine u godinu, ono svakako bar svake druge godine. Novi "carski" poredak brani beogradski vezir s nedovoljnim brojem vojske, i nešto sultanu odanih spahija. U nevolji, vezir traži pomoć od samih Srba i ugovara s njima, da se obrazuje narodna vojska srpska, s dobrim oružjem i sa srpskim vođama. Stvaranje te narodne vojske, koja je u frajkoru prošla izvesnu vojničku disciplinu, menja iz osnova položaj Srba u Beogradskom Pašaluku. Čim je dobio oružje i počeo da se organizuje Srbin nije više prosti rajetin; u Šumadiji, gde mu je gora još uz to davala i pouzdano utočište, manje nego i u jednom drugom kraju. Zahvaljujući srpskoj saradnji Pašaluk se punih sedam godina s uspehom opirao janičarskoj otimačini; njegova odbrana klonula je tek onda, kad je sama Porta, zbog spoljašnjih komplikacija, popustila pred svojim odmetnicima i dozvolila janičarima povratak u Srbiju.

Četa Stanoja Glavaša

Dahijski režim u Srbiji od 1799-1804. godine ostao je u najcrnjoj uspomeni. Ozlobljeni, istrošeni, ogoleli, puni mržnje i željni osvete, janičari su brzo pokazali svoje rđave instinkte i potpuno otsustvo državničke uviđavnosti. Kao prva žrtva njihove osvete pade 1799. godine Stanko Arambašić, glavni vođa narodne vojske, rodom iz Kolara u Levču, koji je inače živeo u Smederevu, a posle i drugi. Krajem 1801. pogibe i sam vezir beogradski, Srbima prijateljski naklonjen Hadzi-Mustafa paša.
"Kakogod što su se pod mudrim i pravednim vladanjem Ayi-Mustajpašinim slabili i gasili hajduci u Srbiji, tako se sad od ovake sile i od zuluma poajduči desetina naroda" - piše Vuk Karadzić.
Na takvo nasilje morala je doći narodna reakcija. Mi danas znamo dosta podrobno, kako se već od 1802. godine počeo raditi na tome, da se dahiski režim suzbije s jedne strane silom, a s druge narodnim tužbama protiv njega na samoj Porti.
Na borbu se mislilo naročito u Šumadiji, u kojoj je 1803. godine četa Stojana Glavaša zadavala velik strah Turcima; a i na jedno i na drugo sredstvo pomišljalo se u zapadnoj Srbiji, u kojoj je valjevski knez, mudri Aleksa Nenadović, bio središnja ličnost cele akcije.
Turci su u prvi mah više zazirali od ove druge strane, jer su znali za Nenadovićeve veze s austrijskim pograničnim oficirima, a znali su, isto tako, da je on i u borbama za vreme Kočine Krajine bio jedan od glavnih i najuticajnijih vođa. S toga, kad su pohvatali izvesne dokaze o srpskim pripremama za ustanak, dahije uputiše u valjevski kraj svoga najborbenijeg druga, Mehmed-agu Fočića, da on otpočne i izvrši seču tamošnjih knezova.
U Šumadiju bi upućen Kučuk-Alija, koji je krenuo preko smederevske Jasenice na Palanku i Batočinu, a odatle u Jagodinu i Ćupriju, ali u kragujevačku oblast on nije dolazio.
To upada u oči. Zašto to? Zar šumadijski knezovi nisu bili toliko opasni koliko valjevski i moravski? Ili su dahije mislile, da je dovoljno u prvi mah pobiti glavne vođe iz valjevske, beogradske i smederevske nahije, koje su najbliže granici, pa tek onda preći u unutrašnjost? Na to pitanje teško je dati odgovor, jer nema pouzdanih izvora. Ali je činjenica važna i vredi je istaknuti: dok na kneza Aleksu ide sam Mehmed-aga Fočić, dok na kneza Stevana Palaliju polazi Mula-Jusuf, Kučuk-Alija ne svraća, do Topole da uhvati Karađorđa, nego tu dužnost poverava jednom turskom kafeyiji.

Svaki svoga ubijte subašu

Nama se čini, da su Turci užu šumadijsku oblast izostavili iz prvog plana, uglavnom, zato, što su nalazili, da su srpska lica u njoj manje opasna od valjevskih i beogradskih knezova. U Šumadiji je, istina, bilo hajduka i pregalaca, ali ta pojava nije za njih bila nova, dok je akcija kneza Alekse, sudeći po onom njegovom pismu upućenom austrijskom majoru Mitezeru u Zemun, izgledala neposredna i ukazivala na po dahije opasne mogućnosti. Iza Nenadovićeve akcije mogla je doći kakva austrijska intervencija, dok je hajdučka aktivnost u Šumadiji, tako da rečemo, bila domaća stvar. I s toga se požurilo, da se što pre preseku veze, dok je za obračun sa šumadijskim hajducima izgledalo da ostaje vreme i za docnije.
Mi ne znamo, a uzalud bi bilo praviti ma kakva nagađanja o tome, kako bi se razvijale stvari u Srbiji, da je, slučajno knez Aleksa ostao u životu, kao jedno od tada najuglednijih lica u zemlji i kao čovek koji je na široko bio zasnovao veze za podizanje ustanka. Posle njegove pogibije, valjevska nahija, lišena svog glavnog vođe, ne može da uzme inicijativu u akciji. Ona prelazi na borbenu Šumadiju, u kojoj se raspoloženje za ustanak spremalo gotovo godinu dana ranije.
Šumadija prva na seču knezova odgovara revoltom. Karađorđe, koji je spreman dočekao Turke kad su došli da ga ubiju i primio borbu s njima, sam pali han u Sibnici kao signal da se zapali sva Srbija. Od njega pođe opšti poklič: "Svaki svoga ubijte subašu!" koji ubrzo prihvata sva zemlja.
Šumadija je mogla prva uzeti inicijativu na se prvenstveno s toga, što je ona u hajducima Stanoja Glavaša (u čijoj je četi od 1803. godine bio i Hajduk Veljko), kome je Karađorđe bio stari prijatelj i koga je posvetio u sve pripremne akcije, imala jednu vrstu organizovane i na boj spremne vojske.
U valjevskoj nahiji - lepo priča prota Matija Nenadović - seljaci su se, mada ogorčeni, brzo rasturali i kad su pristajali da se dižu; njih je trebalo nagovarati, uvlačiti, čak i silom nagoniti, dok su Glavaševi hajduci bili već borci od rase, da ne kažemo od zanata. Oni su glavni stožer oko koga se pribira prva Karađorđeva vojska, i oni su u prvim okršajima glavni u akciji. Na predlog Stanoja Glavaša, Karađorđe, koji sam odavno već beše napustio hajdučke redove, biva u Orašcu izabran za glavnog vođu Ustanka.

[Ćipur]

Vodeća uloga Šumadije

Šumadijska aktivnost, kojoj je u istoriji zapala zavidna uloga da krene veliko delo obnove naše slobodne države, razvila se, kako vidimo, pod vrlo karakterističnim uslovima. Priroda joj je dala bogate šume, a sastav stanovništva mogućnost izvesne rasne selekcije. Blizina granice omogućavala je snabdevanje oružjem i municijom i veze sa prijateljima preko granice, a tradicija stare države i guslama čuvani kult pregalaštva živu narodnu svest i volju za borbu. Nedavne borbe Koče Anđelkovića i narodne vojske, u kojima je učestvovao dobar deo Šumadije, poticale su ljude na otpor i pojačavale stav samosvesti.
Na području Šumadije završila je svoj život srednjevekovna naša država Nemanjića i njihovih naslednika; a na tom istom području, kao po nekom spremanom usudu historije, obnovljena je sa oba ustanka, od 1804. i 1815. godine, i naša draga nova Srbija. Na području Šumadije, na klasičnim položajima Suvobora, odnela je obnovljena Srbija, u novembru 1914. i svoju najveću pobedu u strahovitim borbama Svetskoga rata, kada je, stavljajući u pitanje svoj opstanak, uzela na sebe časnu dužnost da izvrši delo našeg narodnog ujedinjenja, najveće otkako postoji naša historija.

ŠUMADINCI KAO VOJNICI

"Ovde se mora dodati da smo se mi navikli da smatramo Srbe kao neprijatelja od vrednosti. Ja sam ih smatrao i još smatram kao vojnički najjačeg neprijatelja. S malim zadovoljni, okretni, lukavi, neobično pokretni, dobro naoružani, municijom bogato snabdeveni, na zemljištu vešti vrlo dobro vođeni, raspaljeni za borbu mržnjom i oduševljenjem, dali su našim trupama više posla nego Rusi, Rumuni i Talijani".

("Uzroci našeg poraza" od austrougarskog đenerala pešadije Alfreda Krausa, str. 153.)

K R A J

[djmilen]

Dje si ti cipure bio ovih dana,
dugo ne procitah tvoj post

[dusanp]

Evo divnog teksta iz kog se vidi, kako je nastala novokomponovana srpska nacija, posto su stari izvorni Srbi počišćeni od Turaka ili su se preselili se u današnju Vojvodinu.
Napominjem, da ovaj tekst nije pisao ni Jevrem ni Đilas, ni CIA ni Kominterna, nego jedan srpski istoričar, velikosrpski i ostrašćeni!

Ključnu stvar iz srpske istorije, činjenicu da je Srbija početkom 18. vijeka bila prazna i pusta, da su je zatim naselili kusi i repati, s koca i konopca, privučeni besplatnom zemljom, ljudi sa svih strana, Srbi to ne uče u školama!!!

Tekst sam preuzeo sa žestokog velikosrpskog sajta :arrow:http://www.srpsko-nasledje.co.yu/sr...article-07.html

Godine 1454. odveli su Turci iz Srbije, uglavnom šumadijske, oko 50.000 duša, a od 1479-1483. prešlo je u Ugarsku na 200.000 Srba.
Među tim preseljenicima, voljnim i nevoljnim, bilo je često ljudi od velikog ugleda.

Ćipure,nisu Šumadiju i centralnu Srbiju naselili kusi i repati,s koca i konopca nego pre svega Srbi iz Stare Srbije,Kosova i Metohije i Novopazarskog sandžaka.Kasnije u 19 veku dolaze naseljenici iz sadašnje C.Gore,koji su sebe doživljavali kao Srbe a svoj zavičaj nazivali Hercegovinom(Nikšić i sadašnja Zapadna C.Gora) ili Starom Srbijom(Pljevlja,B.Polje,Vasojevići),a C.Goru nisu ni pominjali jer je bila ograničena na 4 nahije i Brda.
No,i doseljenici iz okoline Podgorice,tadašnje turske kasabe,nikakvog spomena o nekom crnogorstvu ne ostaviše u Srbiji

[Ćipur]

nego pre svega Srbi iz Stare Srbije,Kosova i Metohije i Novopazarskog sandžaka.

Pa ako su je naselili Srbi iz Stare Srbije, Kosova i Novopazarskog sandzakata, ko je onda otisao za Vojvodinu u Velikoj Seobi Srbalja 1690.?
Portugalci, Finci ... ko???

Kasnije u 19 veku dolaze naseljenici iz sadašnje C.Gore,koji su sebe doživljavali kao Srbe

Mozda su sebe dozivljavali i kao Holanđane, al nema dokaza za to, osim tvojih maštarija.



Jasno je iz teksta Vladimira Ćorovića, teksta strogo zabranjenog za širu srpsku javnost.
Potomaka srednjevjekovnih Srba, Nemanjićkih Srba ima svega oko 10-15% svi ostali današnji Srbi do prije 300 godina nijesu nosili srpsko ime, uža Srbija je poslije 1690. naseljena Bugarima i Makedoncima (Torlaci, Šopovi ...), Romima, Crnogorcima, dinarski Vlasima i Morlacima, Arnutima, Hrvatima, Grcima ...
Sve se to naseljavalo na besplatnu zemlju u Srbiji poslije 1690. godine.


Oko 90% potomaka današnjih Srba nije nosilo srpsko ime prije 300 godina, oko 30%-50% potomaka današnjih Srba nije nosilo srpsko ime ni prije 100 godina.

[dusanp]

Pa ako su je naselili Srbi iz Stare Srbije, Kosova i Novopazarskog sandzakata, ko je onda otisao za Vojvodinu u Velikoj Seobi Srbalja 1690.?
Portugalci, Finci ... ko???

Otišao je samo deo Srba.U Staroj Srbiji i na Kosovu Srbi čine ubedljivu većinu i posle 1690,tokom čitavog 18 i 19 veka i u prvoj polovini 20 veka

Mozda su sebe dozivljavali i kao Holanđane, al nema dokaza za to, osim tvojih maštarija.

Imaš li neki dokaz da su se možda smatrali Dukljanima.

Jasno je iz teksta Vladimira Ćorovića, teksta strogo zabranjenog za širu srpsku javnost.
Potomaka srednjevjekovnih Srba, Nemanjićkih Srba ima svega oko 10-15% svi ostali današnji Srbi do prije 300 godina nijesu nosili srpsko ime, uža Srbija je poslije 1690. naseljena Bugarima i Makedoncima (Torlaci, Šopovi ...), Romima, Crnogorcima, dinarski Vlasima i Morlacima, Arnutima, Hrvatima, Grcima ...
Sve se to naseljavalo na besplatnu zemlju u Srbiji poslije 1690. godine.

Ne lupetaj.Kakvi crni Grci,Hrvati,Makedonci,Crnogorci.Crnogorci tada nisu ni postojali.

Oko 90% potomaka današnjih Srba nije nosilo srpsko ime prije 300 godina, oko 30%-50% potomaka današnjih Srba nije nosilo srpsko ime ni prije 100 godina.

Imaš li neki dokaz za ovako kategorične tvrdnje?Neku statistiku?
Ili samo onako piskaraš bei ikakve veze sa mozgom

[Ćipur]

Ti tvrdiš neverovatne stvari,da su se Srbi jednostavno pokupili iz Nemanjićke Srbije,i da niko nije ostao.

Istina to je nevjerovatno, jer se ne uči u školama u Srbiji, al i pored toga je istina!

Pazi to ne tvrdim ja, već Vladimir Ćorović Velikosrbin, ostrašćeni Srbin, on veli za 1809. godinu, a možeš misliti kako je bilo u 18. vijeku - Srbija je bila 18. vijeku prazna, pusta.

Kad je Karađorđe 1809. godine operisao u Novopazarskom Sandzaku, on je, vele predanja o naseljima Šumadije, "sagnao" dosta naroda iz tih krajeva u svoje, govoreći:
"Hajte u Šumadiju, tamo ima pustahije zemlje."
https://forum.cdm.me/showthread.php?t=27335

:blah: :blah: :blah:

Srbi su imali velike migracije sa Kosova
i Novopazarskog Sandžaka prema centralnoj Srbiji i Vojvodini,ali nisu svi otišli.

Istina, ostao je poneko, da vidimo što kaže Ćorović, koliko? :blah: :lolblue:

Po ispitivanjima stanovništva, u Gruži je svega 58 porodica-starinaca, u Jasenici 49 u Smederevskom Podunavlju i u Jasenici ima ih svega 4,1%.

https://forum.cdm.me/showthread.php?t=27335

Eto istorija u Srbiji je prilagođena za potomke ovih nekoliko procenata starih Srbalja, uči se njihova istorija, ostalih 96% doseljenika u Srbiju u proteklih par vjekova, ne uče otkud njihovi preci u Srbiji.

Tokom čitavog 18 i 19 veka Srbi čine dominantnu većinu na Kosovu.

Gluposti.

Kada je Kosovo ponovo vraćeno pod vlast Srbije,Srba je na Kosovu bilo oko 60%,

Gluposti.

a Albanci su postali većina tek nakon 2 sv.rata,

Gluposti.

Po popisu iz 1948 Kosovo je imalo oko 700 hiljada stanovnika,i tada su prvi put Albanci postali većina.

Gluposti.

Srbi su sve do sredine 20 veka bili ubedljiva većina na Kosovu i Staroj Srbiji od vremena Nemanjića pa do drugog svetskog rata.

Gluposti, Albanci su postali većina na Kosovu još u 18. vijeku kad su sišli sa Prokletija, pošto su Srblji otišli za Vojvodinu.

[dusanp]

Gluposti.

Gluposti.

Gluposti

Gluposti.
Gluposti, Albanci su postali većina na Kosovu još u 18. vijeku kad su sišli sa Prokletija, pošto su Srblji otišli za Vojvodinu.

Ćipure bili su popisi i 1921 i 1931 i 1948,a postoje i turski podaci iz 19 veka da su Srbi bili većina na Kosmetu.
Kosovo je zaista 1948 imalo 700 hiljada stanovnika,nije oduvek imalo 2 miliona.Pre 2 sv rata na Kosovu je živelo oko 69% Srba i 31% ostalih nacija to su zvanični podaci sa popisa 1931.
Na popisu 1948 je bila obrnuta situacija jer je većina od preko pola miliona Srba na Kosovu proterana ili pobijena,ostalo ih je samo oko 200 000,a doseljeno je u vreme fašističke okupacije i u periodu 1945-1948 oko 100 000 Albanaca.
Brojke od 200 hiljada i 100 000 bitno utiču na etničku strukturu pokrajine koja ima 700 000 stanovnika.

[Ćipur]

Otišao je samo deo Srba.U Staroj Srbiji i na Kosovu Srbi čine ubedljivu većinu i posle 1690,tokom čitavog 18 i 19 veka i u prvoj polovini 20 veka

Gluposti, besmislice, ostrasceni Svetosavac dusanp proglasio je Veliku Seobu Srbalja iz 1690. za Malu Seobu Srbalja! :lolblue:

Svetosavci kad su pritisnuti dokazima pocinju da mijenjaju i svoju zvanicnu istoriju.
Recimo.
:arrow: za ssin-a I srpski Ustanak vise nije Prvi srpski ustanak,
:arrow: za neke Svetosavske besmislene istoričare Stefan Prvovenčani više nije prvi ovenčani Srbin - okrunjeni?!!
:arrow: evo za ovog ostrašćenog Svetosavca dusanp, Velika Seoba Srbalja, ustvari trebala bi da se zove Mala Seoba Srbalja?!!

:yipiiii:

Imaš li neki dokaz da su se možda smatrali Dukljanima.

Imam neke posredne dokaze da su se smatrali Dukljanima, al ne baš jake.

Ne lupetaj.Kakvi crni Grci,

Grci nijesu dolazili na besplatnu srbijansku zemlju u 18. vijeku? Laže li Vladimir Ćorović, đe je ovaj G R A M A T I K ?
Je li ovaj GRAMATIK od srpske riječi Živojko?

njima se od XV-XVI veka pridružio dobar deo kosovskog elementa, koji se pomerao prema severu (Kosovci - po Cvijiću - Šumadiji uopšte uzevši predstavljaju stare doseljenike od XVI do XVIII veka"); u niskoj Šumadiji, početkom XIX veka, steklo se i nešto doseljenika od Velesa i Bitolja, Katranice i Gramatika;

Hrvati,

hahahaha

Imate u Srbiji poznatog velikosrpskog istoričara Čedomira Antića, dakle prezime je dobio po svom pretku Anti.

Ako mi nađete 3 Srbina u istoriji da su se zvali Ante, priznaću da nije hrvatskog porijekla.

:ass: :lolblue:

Makedonci,

Poslušajmo velikosrpskog istoričara Ćorovića što kaže.
Vjerujete li njemu ili dusanp????

oko Kragujevca naselilo se nešto Torlaka i Šopova;

Ima li ko da ne vjeruje, da u Srbiji ne zivi bar 2 miliona porijeklom Bugara i Makedonaca???

Pa njima su i prije i poslije balkanskih ratova mijenjana prezimena dodavano im ić.

Tasev = Tasić
Mitev = MItić
Veličkov = Veličković
Genčev = Genčić
Markov = Marković
....................................
......................................
....................................

Crnogorci.

Vjeruje li ko ovom ostrašćenom Svetosavcu? Evo opet što kaže velikosrpski istoričar Ćorović:

sem toga u Šumadiju je došlo, još u XVIII veku, i mnogo lica iz Crne Gore, Brda i Hercegovine.

Crnogorci tada nisu ni postojali.

Kad Crnogorci nijesu postojali???? U 17. 18., 19. vijeku??? :yipiiii:

Imaš li neki dokaz za ovako kategorične tvrdnje?Neku statistiku?
Ili samo onako piskaraš bei ikakve veze sa mozgom

Imam naravno, ja nikada nista ne tvrdim bez dokaza, dakle ovo sam tvrdio:

Oko 90% potomaka današnjih Srba nije nosilo srpsko ime prije 300 godina, oko 30%-50% potomaka današnjih Srba nije nosilo srpsko ime ni prije 100 godina.

A evo sajt đe možete provjeriti

http://www.ellisisland.org/

Slobodno ukucajte, razna srpska prezimena, pa ćete viđeti kako su im se preci izjašnjavali.
Kako su se preci izjašnjavali ovim Srbima, nema ni 100 godina.
Prezimena kao Tesla, Paspalj, Desnica, Rašković, Kočić, Mladić, Šantić, Ćorović ...

[Ćipur]

Ćipure bili su popisi i 1921 i 1931 i 1948,a postoje i turski podaci iz 19 veka da su Srbi bili većina na Kosmetu.
Kosovo je zaista 1948 imalo 700 hiljada stanovnika,nije oduvek imalo 2 miliona.Pre 2 sv rata na Kosovu je živelo oko 69% Srba i 31% ostalih nacija to su zvanični podaci sa popisa 1931.
Na popisu 1948 je bila obrnuta situacija jer je većina od preko pola miliona Srba na Kosovu proterana ili pobijena,ostalo ih je samo oko 200 000,a doseljeno je u vreme fašističke okupacije i u periodu 1945-1948 oko 100 000 Albanaca.
Brojke od 200 hiljada i 100 000 bitno utiču na etničku strukturu pokrajine koja ima 700 000 stanovnika.

Budalaštine.

Albanci su od 18, vijeka većina na Koovu, poslije Velike Seobe Srbalja 1690. sišli su sa Prokletija na Kosovo na besplatnu zemlju, na zemlju koju su dobili za BADAVA, DžABE, FREE ...

Pa Velikosrpski političari su između dva svjetska rata davali Crnogorcima besplatno zemlju u Metohiji, koju su oteli Albanciuma, da bi na taj način Crnogorce suprostavljali Albancima, plan je bio da se Crnogorci kolju kao kuckovi sa Albancima, sa albanskom većinom.
Što bi Srbi dijelili Crnogorcima, izmedju dva svjetska rata, besplatno zemlju na Metohiji, ako su Srbi tamo bili većina????

Samim tim što su im davali besplatnu zemlju i što su se Crnogorci gložili i krvili sa Albancima, postajali su Srbi, jer su i Srbi čak dočuli za latinsku izreku divide et impera pa pošto su je čuli, domunđali su, onako srpski da je primjene na Crnogorcima.
Istu stvar su učinjeli 1991. kad su nahuškali i gurnuli Crnogore u rat sa komšijama Dubrovčanima.

I što se desilo kasnije?
Metohijski Crnogorci su sada najveći Srbi, a porodice Crnogoraca koji su stradali na ratištu 1991. su takođe posrbljene.

Eto i Srbi su počeli bili da glume veliku silu, "viđela žaba da se konji potkivaju, pa i ona digla nogu" čuli su za poslovicu divide et impera, pa se domunđali da je primjene.

No,

21. maja 2006. napravili smo svoju državu i pored milijardi dolara uloženih u projekat Velike Srbije i pored hiljada osrpčenih Crnogoraca:
Vladika, Kraljeva, pjesnika, pisaca, doktora, inženjera, pravnika, ekonomista, generala ... koji su svi radili da osprpče Crnu Goru, na kraju što se desilo?
Krah projekta Velike Srbije! :ass:

[djmilen]

Albanci su od 18, vijeka većina na Koovu, poslije Velike Seobe Srbalja 1690. sišli su sa Prokletija na Kosovo na besplatnu zemlju, na zemlju koju su dobili za BADAVA, DžABE, FREE ...

Ponovo laz, izmisljotina i falsifikat......

srbi su na kosovu vecina sve do pocetka 20-tog vijeka
i procenat srba permanentno opada

Prema podacima pukovnika Petra Kukulja, koji je vrsio analizu za racun austrougarske vlade, sastav stanovnistva
1871 je bio
Albanaca 32%
Srba 64%
ostalo (turci, jevreji,cigani...)

po zvanicnim austro-uygarskim, statistickim podacima,biltenu izdatom 1899

na kosovu zivi
Srba 44%
Albanaca 48%
ostali (turci, jevreji,grci, cigani) 8%
i

spred sebe imas statisticiki kalendar za 1954 godinu.
Stanovnistvo kosova.
Alabanaca 65%
Srba 26%
Crnogorac 3,9%

2

1. maja 2006. napravili smo svoju državu

znci odrices se drzavnosti do 1918, to crnogorstvo od 21/6/2006 mi zvuci malo kao repa bez korijena.

i pored milijardi dolara uloženih u projekat Velike Srbije i pored hiljada osrpčenih Crnogoraca:
Vladika, Kraljeva, pjesnika, pisaca, doktora, inženjera, pravnika, ekonomista, generala ... koji su svi radili da osprpče Crnu Goru, na kraju što se desilo?

Paranoicno!

Krah projekta Velike Srbije!

u nekim glavam ce to jos zivjeti, a ti im dajes stalnog povoda i zamjca

[Ćipur]

Nove tvrdnje o poreklu Karađorđevića

Deda po ocu Karađorđa Petrovića, vođe Prvog srpskog ustanka, bio je Albanac i zvao se Đin Maraš Klimenta, navodi se u knjizi "Karađorđevići - sakrivena istorija".

Piše: Beta

Knjiga je objavljena prošle sedmice, a autori su Milorad Bošnjak, novinar, i Slobodan Jakovljević, mašinski inženjer, koji je direktni potomak Jakova Obrenovića, polubrata srpskog kneza Miloša Obrenovića.
Izdavač knjige je "Lio" iz Gornjeg Milanovca, a autori su objavili i dokumenta, rukopise i razne prepiske, kojima se, kako oni tvrde, dokazuje da Karađorđevići vode poreklo od "pokatoličenog albanskog plemena" iz okoline Skadra.
Međutim, istoričar Radoš Ljušić rekao je danas agencija Beta da ne postoje pouzdani podaci o Karađorđevim precima, niti o tome kada su oni došli u Srbiju.
"Za to nemamo pouzdanih istorijskih izvora, dokumenata, sve je u narodnom predanju", rekao je Ljušić.
Prema njegovim rečima, postoje razne verzije o Karađorđevim precima - da su iz Francuske, Hercegovine, Crne Gore ili Albanije, ali nijedna teorija još nije dokazana.
Autori knjige "Karađorđevići - sakrivena istorija" pozivaju se na "Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine" iz 1910. godine, broj 22, u kome se navodi da je deo plemena Klimenta stigao oko 1737. godine u okolinu Rudnika, za vreme povlačenja austrijske vojske iz Novog Pazara.
Dodaje se da je tada stiglo oko 500 albanskih porodica koji su "bili niska rasta, pritom zle i surove naravi", da su jedva govorili srpski, a voleli su stočarstvo i bili postojanog karaktera.
Bošnjak i Jakovljević se posebno pozivaju na dela Andrije Luburića, koja su štampana 1937. godine, i navode da je pravoslavno pleme Klimenta slavilo Svetog Klimenta Rimskog, što su navodno slavili i Krađorđevići.
Autori tvrde da je tu slavu slavio Karađorđe, njegov sin Aleksandar i unuk Petar, koji se "iznenada, na Cetinju odriče svoje krsne slave i počinje da slavi Svetog Andreju Prvozvanog".
Oni tvrde da je kralj Petar znao za poreklo svojih predaka, kao i da je pleme Klimenta štitilo kralja Petra, kao svog potomka, tokom povlačenja srpske vojske preko Albanije na početku Prvog svetskog rata.

http://www.pcnen.com/detail.php?module=2&news_id=19717

Članak o albanskom porijeklu Karđorđevića, iz hrvatskog Jutarnjeg Lista

Ostrašćeni srpski istoričar-političar Radoš Ljušić, takođe nema dileme da su Karađorđevići slavili Svetog Klimenta (vjerovatno bi danas promijenio stav, ili prećutao)

Francuski vojskovođa Merijaž 1810. godine u svom izvještaju kaže:
Tvrđava Klimenata je postojbina Crnog Đorđa i najveći broj njegovih rođaka tu stanuje i oni su poglavice ovog kraja.
U drugom izvještaju od 1811. godine on dodaje i citira:
Karađorđeva porodica je iz Klimenta, visoke Crne Gore, čija su plemena pod njegovim uticajem.

... Kada je Karađorđe napao Pešter i Sjenicu zapovijedio je da se selo “Abren ne dira”.
Kada se ženio Aleksandar Karađorđević pozvao je sa “Abrena Hadži Murata a istovjetnu priču pronašao je i entograf Ejup Mušović iz Novog Pazara.


http://www.dan.cg.yu/?nivo=3&rubrika=Ljudi%20i%20dogadjaji&datum=2006-01-08&clanak=42989

Pre nego što su počeli da slave Andrijevdan, Karađorđevići su kao krsno ime proslavljali Svetog Klimenta (koji je u crkvenom kalendaru 8. decembra po novom, odnosno, 25. novembra po starom kalendaru).

Citat je na zvaničnom sajtu Karađorđevića!

[FORMICA]

Da Ćipure u pravu si ja sam mislio da je Karađorđe iz plemena Keljmendija. Da znam da se ispravim.

[Ćipur]

Da Ćipure u pravu si ja sam mislio da je Karađorđe iz plemena Keljmendija. Da znam da se ispravim.

Pa Klimenti su Keljmendi, Albanci ih zovu Keljmendi.

FORMICA,

sve me kritikuju, a kad postavim činjenice, NEPOBITNE, samo muče, šute! :lolblue:

Ja sam im kriv što im otkrivam skrivenu istoriju, a ne oni koji su je ukrili od njih.
Nijesu ijm krivi Karađorđevići što su slavili Svetog Klimenta Rimskog, nego ja jer sam im to otkrio! :lolblue:

[dusanp]

Pa Klimenti su Keljmendi, Albanci ih zovu Keljmendi.

FORMICA,

sve me kritikuju, a kad postavim činjenice, NEPOBITNE, samo muče, šute! :lolblue:

Ja sam im kriv što im otkrivam skrivenu istoriju, a ne oni koji su je ukrili od njih.
Nijesu ijm krivi Karađorđevići što su slavili Svetog Klimenta Rimskog, nego ja jer sam im to otkrio! :lolblue:

Ćipko,ti ovde nadrobiš razne "činjenice" na gomilu,i sada očekuješ da neko bude i diplomirani istoričar i antropolog i etnolog,da bi to opovrgavao.Ja i drugi forumaši nemamo ni vremena ni mogućnosti da po ceo dan budemo po raznim forumima i širimo neku svoju "istoriju".Ti očigledno imaš vremena i resursa da po ceo dan postuješ po ovom forumu,durmitorcg forumu,krstarici,RTS forumu,drugi to nemaju, i ti si u širenju laži u velikoj prednosti.
Poturiš neku lagariju i ideš dalje,a kada se malo pročeprka po tvojim "izvorima" odmah isplivaju laži.
To smo videli na primeru Nikole Tesle,gde si ovde lagao da se izjasnio kao Hrvat,a to nije istina i to sam ovde dokazao.

Što se tiče Karađorđa,tačno je da je on i dinastija Karađorđevići slavili Sv.Klimenta kao krsnu slavu.No to uopšte ne znači da su oni pripadali albanskom plemenu Klimenta.
Klimenti,kao i Kuči,Hoti,Grude slavili su Sv.Nikolu a ne Sv.Klimenta.
Karađorđevi preci su pre Sv.Klimenta slavili Ćirilovdan i Sv.Andreja a 1890 su se vratili staroj slavi Sv.Andreju.

Još jedna Ćipkova laž na koju mogu nasesti samo neupućeni

Ćipi,jadan ti,ako ja uzmem nekoliko slobodnih dana i pročeprkam po tvojim "izvorima" i lagarijama

[dusanp]

To su sve srpska prezimena, mislim, ovih novokomponovanih Srba, koji su Srbi postali od 1918.
Da ponovim, sad kad si se uvjerio.

Petrovića,Markovića,Jankovića,Nikolića,Živkovića,i ma i Srba,Hrvata ali i Crnogoraca.
Šta je sa ovim Crnogorcima koji se tako prezivaju?Da li su i oni starinom Hrvati?

[dusanp]

Deda po ocu Karađorđa Petrovića, vođe Prvog srpskog ustanka, bio je Albanac i zvao se Đin Maraš Klimenta, navodi se u knjizi "Karađorđevići - sakrivena istorija".

Piše: Beta

Knjiga je objavljena prošle sedmice, a autori su Milorad Bošnjak, novinar, i Slobodan Jakovljević, mašinski inženjer, koji je direktni potomak Jakova Obrenovića, polubrata srpskog kneza Miloša Obrenovića.

Knjigu pišu potomci Obrenovića da bi ocrnili Karađorđeviće.To je tako jasno da izbija oči.
Uz to jedan mašinski inžinjer i novinar su autori jedne istorijske knjige,zar treba verovati u jednu knjižicu iz trash pop podkulture.

deo plemena Klimenta stigao oko 1737. godine u okolinu Rudnika, za vreme povlačenja austrijske vojske iz Novog Pazara.
Dodaje se da je tada stiglo oko 500 albanskih porodica koji su "bili niska rasta, pritom zle i surove naravi", da su jedva govorili srpski, a voleli su stočarstvo i bili postojanog karaktera.

Postoje pouzdani podaci da su Karađorđe i njegov otac rođeni u Šumadiji,a da mu se deda doselio.
Karađorđe je u vreme 1 srpskog ustanka imao oko 50 godina,neki smatraju čak i 60 i vreme njegovog rođenja se procenjuje na 1740 ili 1750.
Apsolutno je nemoguće da njegov deda pristiže 1737 godine,i potom rađa Karađorđevog oca(za kojeg se pouzdano zna da je rođen u Šumadiji) i ovaj sa 3 ili 13 godina dobija sina Karađorđa.
Tragova plemena Klimenta uopšte nema u Srbiji.

Bošnjak i Jakovljević se posebno pozivaju na dela Andrije Luburića, koja su štampana 1937. godine, i navode da je pravoslavno pleme Klimenta slavilo Svetog Klimenta Rimskog, što su navodno slavili i Krađorđevići.
Autori tvrde da je tu slavu slavio Karađorđe, njegov sin Aleksandar i unuk Petar, koji se "iznenada, na Cetinju odriče svoje krsne slave i počinje da slavi Svetog Andreju Prvozvanog".
Oni tvrde da je kralj Petar znao za poreklo svojih predaka, kao i da je pleme Klimenta štitilo kralja Petra, kao svog potomka, tokom povlačenja srpske vojske preko Albanije na početku Prvog svetskog rata.

[/quote]
Klimenti su slavili Sv.Nikolu a ne Sv.Klimenta.

[Bonja the Zmaj]

Postoje pouzdani podaci da su Karađorđe i njegov otac rođeni u Šumadiji,a da mu se deda doselio.
Karađorđe je u vreme 1 srpskog ustanka imao oko 50 godina,neki smatraju čak i 60 i vreme njegovog rođenja se procenjuje na 1740 ili 1750.
Apsolutno je nemoguće da njegov deda pristiže 1737 godine,i potom rađa Karađorđevog oca(za kojeg se pouzdano zna da je rođen u Šumadiji) i ovaj sa 3 ili 13 godina dobija sina Karađorđa.

Pa, ovo je lako oboriti Dule.
Vrlo je moguce da je Karadjordjev djed opstio s njegovom majkom, a svojom snahom - koja je bila mnogo starija od Karadjordjevog oca. Taj je obicaj bio bas prostranjen. O njemu Bora Stankovic pise u Necistoj krvi (cak je i Ceca igrala u jednoj od ekranizacija tog djela)

[dusanp]

Pa, ovo je lako oboriti Dule.
Vrlo je moguce da je Karadjordjev djed opstio s njegovom majkom, a svojom snahom - koja je bila mnogo starija od Karadjordjevog oca. Taj je obicaj bio bas prostranjen. O njemu Bora Stankovic pise u Necistoj krvi (cak je i Ceca igrala u jednoj od ekranizacija tog djela)

Ti si još gori od Ćipura,znači po tebi je Karađorđev deda napravio dete svojoj snahi.To bi značilo da je imao oženjenog sina sa 3-10 godina,jer inače ne bi mogao imati snahu.
Imaš li još neku sličnu teoriju?
Nemoj ubuduće da se meni obraćaš nego komuniciraj sa Ćipurom,jer ste na približno sličnom nivou.

[FORMICA]

Pa Klimenti su Keljmendi, Albanci ih zovu Keljmendi.

FORMICA,

sve me kritikuju, a kad postavim činjenice, NEPOBITNE, samo muče, šute! :lolblue:

Ja sam im kriv što im otkrivam skrivenu istoriju, a ne oni koji su je ukrili od njih.
Nijesu ijm krivi Karađorđevići što su slavili Svetog Klimenta Rimskog, nego ja jer sam im to otkrio! :lolblue:

Zahvaljujem nijesam znao to za Keljmendije.

[FORMICA]

Petrovića,Markovića,Jankovića,Nikolića,Živkovića,i ma i Srba,Hrvata ali i Crnogoraca.
Šta je sa ovim Crnogorcima koji se tako prezivaju?Da li su i oni starinom Hrvati?

Ne svi su oni porijeklom Crnogorci. Mojih ima među sve tri vjere i u pet naroda (pravoslavni, katolici, muslimani, Slovenci, Hrvati, Bošnjaci, Srbi, Albanci (Malisori) i svi su oni od nas Crnogoraca:mrgreen: )

[Vidocq]

Cipure, sto se trudis kad svi znamo da je sve ovo srbija, da smo svi srbi jer smo naravno i potekli od srba, da je adam bio srbin a eva srpkinja, i normalno da je i onaj odozgo srbin.

[ni na nebu ni na zemlji]

mi smo bez obzira bili crnogorci srbi hrvati ili ti neki drugi sa ovih prostora
najpismeniji narod u svijet sve se prije par vijekova potpisivali,znali koje smo nacije ili narodnosti a ja to neznam ni sad