Porijeklo dinastije Petrović - Njegoš

[Ćipur]

PORIJEKLO DINASTIJE PETROVIĆ - NJEGOŠ

• Dinastija Petrović - Njegoš, vodi porijeklo iz Drobnjaka, kako se vidi iz dokumenata koji su objavljeni u knjizi Rista Kovijanića.

• Iz dokumenata se vidi da su preci Petrovića bili Vlasi, i najvjerovatnije su bili katolici.
  Znači dokumenta iz arhiva jasno svjedoče, da Petrovići - Njegoši nemaju nikakvo srpsko porijeklo.
  
  
  Iz knjige Rista Kovijanića koji je inače smatrao Crnogorce za dio srpskog korpusa (odrastao je i školovao se u državi Karađorđevića)
  
  http://img374.imageshack.us/img374/8...res24319vd.jpg
  
  
  
  Poglavlje o precima dinastije Petrović. Ovo se u Crnoj Gori krije kao najveća tajna.
  
  
  
  
  
  
  
  
  Sigurno, tačno porijeklo Šekspirovo, u Engleskoj znaju svi njegovi ljubitelji, milioni Engleza.
  Sigurno, tačno porijeklo Geteovo, u Njemačkoj znaju svi njegovi ljubitelji, milioni Njemaca.
  Međutim, od Njegoševih ljubitelja brižno je sakriveno njegovo porijeklo. Da se ne bi kvarili svetosavski mitovi i bajke.
  
  
  Pogovor Rista Kovijanića u istoj knjizi.
  
  
  

[Ćipur]

• Na velikosrpskom sajtu www.njegos.org, IMA rodoslov Petrovića, koji nikad nijesam gledao do skoro, jer sam znao da neđe lažu.
• Saopštili su tačnu genealogiju, jer naravno znaju za dokumenta iz knjige Rista Kovijanića, ali Jovan Markuš koji je ovo sastavio, prećutao je da su Petrovići bili vlaškog porijekla i (sa 99% vjerovatnoće) prećutao je da su preci Petrovića bili katolici.
  
  
  http://www.njegos.org/markus/44.jpg
  http://www.njegos.org/markus/45.jpg
  
  Ostrašćeni svetosavski publicista Markuš, nije objavio ova dokumenta iz kotorskog arhiva o porijeklu Petrovića, nije pojasnio kako je napravio genealogiju Petrovića, dakle, saopštio je poluistinu, što je isto kao neistina, ako ne i gore.
  
  "Srpsko" porijeklo porijeklo Petrovića, što se istorije kao nauke tiče i dokumenata, ravno je nuli.
  Što se mitova, pljesmica, babologije i bajki tiče, to je druga stvar.

[Ćipur]

PORIJEKLO DINASTIJE PETROVIĆ - NJEGOŠ

• 
  http://img53.imageshack.us/img53/436...5res2473bs.jpg

Na ovom linku Risto Kovijanić, koji, ponavljam, bez sumnje je smatrao da su Crnogorci dio srpskog korpusa, Kovijanić piše na osnovu dokumenata iz kotorskog arhiva:

"Običavalo se dosta često u to vrijeme, da se sinu daje djedovo ili stričevo ime: očevo ime sinu davalo se rijetko kod pravoslavnih, vrlo često kod katolika. Na porodičnom stablu Herakovića, odnosno Petrovića-Njegoša nalazimo: Ivana Ivanova, Stijepa Stijepova, Nikolu Nikolina; prema tome evo i Heraka Herakova, rodonačelnika Njeguških Herakovića ..."

Jasno je da su Petrovići-Njegoši bili katolici kad su stigli u Njeguše u 15. vijeku, kao uostalom što su svi preci Crnogoraca bili katolici, dok Nemanjići nijesu počeli da forsiraju pravoslavlje.
Katoličanstvo se kod crnogorskih plemena dugo zadržalo, kod nekih plemena čak do 18. vijeka.

Smiješan je Njegoš i njegove pjesme pune mržnje, pa kaže on: "Latini su stare varalice", a ne tako davni preci mu bili Latini!!!

[Ćipur]

18. aprila 1703.

- U Drobnjaku je poginuo Redžep paša Šeić, poznati turski vojskovođa koji je za ratne zasluge bio imenovan za pašu cijele Hercegovine. Poslije osvajanja Risna i Herceg – Novog, poveo je jedan broj muslimanskih porodica u Onogošt i prema zapisima zidao je turski grad Nikšić (Onogošt), najvjerovatnije 1702. godine.

[shrek]

Jasno je da su Petrovići-Njegoši bili katolici kad su stigli u Njeguše u 15. vijeku, kao uostalom što su svi preci Crnogoraca bili katolici, dok Nemanjići nijesu počeli da forsiraju pravoslavlje.
Katoličanstvo se kod crnogorskih plemena dugo zadržalo, kod nekih plemena čak do 18. vijeka.

Smiješan je Njegoš i njegove pjesme pune mržnje, pa kaže on: "Latini su stare varalice", a ne tako davni preci mu bili Latini!!!

Cipure, ja mislim da niko ni ne osporava da je Katolicanstvo nekad bilo prisutno na ovim prostorima...

[N_L]

^ ima i takvih, vjeruj...

[rapsod]

Iz dokumenata se vidi da su preci Petrovića bili Vlasi, i najvjerovatnije su bili katolici.

... ma ni crnogorsko izgleda.

[FORMICA]

... ma ni crnogorsko izgleda.

... ma ni srpsko izgleda.

[Ćipur]

26. aprila 1441.

Pomen u kotorskom arhivu Heraka Herakovića, rodonačelnika Petrovića Njegoša.

PORIJEKLO DINASTIJE PETROVIĆ - NJEGOŠ

• Dinastija Petrović - Njegoš, vodi porijeklo iz Drobnjaka, kako se vidi iz dokumenata koji su objavljeni u knjizi Rista Kovijanića.

• Iz dokumenata se vidi da su preci Petrovića bili Vlasi, i najvjerovatnije su bili katolici.
  Znači dokumenta iz arhiva jasno svjedoče, da Petrovići - Njegoši nemaju nikakvo srpsko porijeklo.
  
  
  http://img53.imageshack.us/img53/4369/drobnjak5res2473bs.jpg

[CGmafiozz]

cipure slazem se da smo bili katolici u vrijeme duklje, ali ovo s'vlasima i tj ne bas slazem

oni su Njegusi, i porijeklo sa Lovcena, meka Crnogorskog Naroda, i kraj.

[Ćipur]

Cipure, ja mislim da niko ni ne osporava da je Katolicanstvo nekad bilo prisutno na ovim prostorima...

To na internetu svi znaju, al narod to ne zna.

[DesertFox]

A, i nije nešto brojna ova Internet populacija, barem ođe na ovi forum. I kad dođu bave se kojekakovijem dangubama.
Sve dok ovo što pišete ođe ne uđe u obrazovne programe po škola, neće se daleko otist.
Mene ponajprije začuđuje jezik kojijem pišu, ođe, Crnogorci. Ako bijaše izgovora u doba kojekakovijeh federacija, ne znam što ve spriječava u samostalnu CG pisat svojijem narodnijem crnogorskijem jezikom? Za početak makar onako kako doma zborite. Srbski vi je toliko u krv uša da vi se nije milo od njega rastat, što li je? Prošlo je vrijeme kad je zborit srbski bio znak učevnosti. Danas ni Srbi ne zbore svojijem književnijem jezikom, grade neki novi, "srbskiji", a vi? Oli vas je stid? Jedan forumaš, koji se predstavljaše velikijem Crnogorcem, pita me: "Je li ti ovako i inače govoriš?"!!!!! Ne samo da ga je stid zborit svojijem jezikom, no se čudi kako i druge nije stid! Dok se budemo stiđeli svojega naslijedja nećemo se kretat naprijed!

[Ćipur]

SEĆANJA

Nebojša Kuzmanović: Jedan značajan život

Iza Rista Kovijanića ostala su dela značajna za srpsku i slovačku kulturu, a kao pedagog uticao je na takve ličnosti kao što su bili Mladen Leskovac, Stjepan Han i Branislav Đurđev


Risto Kovijanić, naučnik koji je važan za srpsku, slovačku i crnogorsku kulturu rođen je 1895. godine u Đurđevini, selu u blizini manastira Morače. Četiri razreda gimnazije završio je u Cetinju, od 1908. do 1912. godine. Školovanje je prekinuo zbog balkanskih ratova, u kojima je učestvovao kao đak-dobrovoljac. Bio je učesnik Prvog svetskog rata, a dve godine je proveo, kao logoraš, u austrougarskom logoru u Nađmeđeru. Kako zbog Balkanskih tako i zbog Prvog svetskog rata Kovijanić je školovanje nastavio u Beogradu tek 1919. godine, gde je u Drugoj beogradskoj gimnaziji, posle tromesečnog kursa maturirao. Književnost, na kursu, mu je predavao Jaša Prodanović, koji je na njega uticao i u književnom i u političkom pogledu. Nakon mature je, na Filozofskom fakultetu u Beogradu, upisao jugoslovensku književnost, srpskohrvatski jezik, istoriju i nemački jezik, koje je studirao od 1919. do 1923. godine.
Na fakultetu je slušao predavanja braće Popović: Bogdana i Pavla, potom Aleksandra Belića i Vladimira Đorovića. Uporednu svetsku književnost mu je predavao Bogdan Popović. Kovijanić je od 1922. do 1924. godine bio postavljen za nastavnika gimnazije u Somboru, a taj posao je obavljao i u Novom Vrbasu, kao suplent i profesor gimnazije, od 1924. do 1927. godine. Kao prvi stručni nastavnik jugoslovenskih književnosti u tim gradovima je svakako morao da ostavi utisak na svoje učenike, od kojih su najpoznatiji: Mladen Leskovac, Stjepan Han i Branislav Đurđev. Zanimljivo je da je Mladen Leskovac, kao sin apotekara imao nameru da studira farmaciju, ali se, prema svedočenju Kovijanićeve ćerke Bratislave Stipanić, pod Kovijanićevim uticajem okrenuo studijama književnosti. Kovijanić se priseća i svojih najboljih učenika: “U gimnaziji sam zatekao sedmoškolca Mladena Leskovca. Svojom inteligencijom, načitanošću i pismenošću odskakao je vrhunski. Znao je nemački i mađarski, prevodio Adija. Bio je predsednik đačke družine “Skerlić”. Sa njime je bila milina sarađivati. Još tada sam u njemu video budućeg urednika Letopisa i predsednika Matice. Isticao se i Stjepan Han. “U Novom Vrbasu zatekao sam sedmoškolca Branislava Đurđeva, zagrejanog za predmet istorije. Predviđali smo mu uspešnu karijeru istoričara, nastojali da se opredeli za učenje turskog jezika i korišćenje turskih izvora. Tako i bi” - svedoči Kovijanić.

Izbor slovenske braće

Profesorski ispit je položio 1927. godine, radom o Kosti Ruvarcu, za koji je prikupljao arhivsku građu u “Matici”, u Sremskim Karlovcima i Pešti - u “Tekelijanumu” 1925. godine. Pri skupljanju građe naišao je na predusretljivost Radivoja Vrhovca, predsednika “Matice” i direktora “Karlovačke gimnazije”. Od Dimitrija Ruvarca, rukovodioca “Ilarionove biblioteke” u Biblioteci Patrijaršije, je dobio dragocene podatke o poreklu i porodici braće Ruvarac. Tih godina Kovijanić se sprijateljio sa Vasom Stajićem, koji “me je pozivao u svoj stan, zadržavao na ručku; dolazio k meni, i ponekad noćivao kod mene” - kaže Kovijanić. Kovijanić je među prvima postao član “Istorijskog društva u Novom Sadu”, 1927. godine. Tada su ga podržavali i preporučivali Dušan Popović, Stanoje Stanojević, Dimitrije Kirilović, - “Tako je Milan Kašanin rano saznao za mene: docnije i Veljko Petrović.” Kovijanić je imao privilegiju da profesorski ispit polaže kod tadašnjeg rektora Pavla Popovića, koji je bio veoma zadovoljan Kovijanićevim radom, a kao nagradu mu je pružio mogućnost da bira: stipendiju u Londonu ili lektorsku katedru na univerzitetu “Komenskog” u Bratislavi. Kovijanića je privukla postojbina Husa, Šafarika, Kolara i Štura. Risto Kovijanić je izabrao slovensku braću i krenuo za Slovačku, koja mu je postala i ostala večita ljubav i “druga otadžbina” celog života. Na Univerzitetu Komenskog u Bratislavi Risto Kovijanić je počeo da radi kao lektor za srpskohrvatski jezik i jugoslovenske književnosti 1927. godine i tu se zadržao sve do 1939. godine.
Pored lektorskog i naučnog rada, te marljivog sakupljanja podataka u slovačkim arhivima o južnoslovenskim, pre svega srpskim, đacima i studentima na slovačkim univerzitetima u prethodna dva veka (DžVIII i DžIDž). Kovijanić se bavio i kulturnom propagandom, te razvijanjem kulturnih veza između Slovaka i Srba. Pred najezdom nemačkih i mađarskih nacista, koji su u svojoj antislovenskoj genocidnoj politici osuđivali sve što je slovensko, pa im je u tom smislu mogao da smeta i Kovijanićev kulturni rad u Bratislavi, on je 1939. godine morao da napusti Čehoslovačku, nakon čega se vratio iz svoje “druge domovine” u Jugoslaviju. U tmurnim godinama pred nacistički napad na Jugoslaviju Kovijanić je dobio posao u Državnom arhivu u Beogradu, gde je kao naučni saradnik radio od 1939. do 1940. godine, ali se pred rat i odatle morao preseliti. Kovijanić se vratio u Crnu Goru, gde je 1940. godine postavljen za direktora gimnazije u Kotoru. Prema Kovijanićevom svedočenju, po okupaciji Jugoslavije, Gestapo ga je tri puta tražio na stanu u Beogradu. Posle odlaska u Jugoslaviju pomagao je emigriranju čehoslovačkih rodoljuba i prenošenju čehoslovačke arhive. Zbog te delatnosti morao je bežati (iz Beograda) od Gestapoa. Risto Kovijanić je bio i učesnik 27-martovskih demonstracija 1941. Italijanski fašistički okupatori 1941. godine internirali u mesto Prezu u Albaniji, gde je ostao do 1942. godine. Prilikom internacije Kovijanićev stvaralački duh nije mirovao, tako da je u tom logoru nastao jedinstven književni časopis sa drvenim koricama koji predstavlja značajan prilog “književnoj logorologiji”. Krajem 1942. godine je vraćen-deterniran iz Albanije u mesto svog školovanja - Kolašin.

Osuda i povratak

Po završetku Drugog svetskog rata Kovijanića nije čekao niti odmor od patnji (jer je bio učesnik tri rata i dva logora), niti lep život, jer su ga nove vlasti optužile za kolaboraciju sa starojugoslovenskim kraljevskim vlastima. Na Cetinju je 1945. godine vođen procese protiv 50 crnogorskih intelektualaca. Ristu Kovijanića je Vojni sud osudio na 15 godina “robije”, sa konfiskacijom celokupne imovine, koju nije ni imao (jer su njegova jedina imovina bile knjige i beleške), i oduzimanjem građanskih prava. U zatvoru u Titogradu je odležao tri godine, posle čega je pušten, a nakon toga ga je Vojni sud rehabilitovao, te su mu vraćena građanska prava. U titogradskom zatvoru Kovijanić je napisao sonetni venac pod naslovom “Čojske ruže - Narcisi”, iz dva dela “Kći Slavije i Kći Eosa”, koji je ostao u rukopisu i nije do danas objavljen. Posle toga, 1950. godine Kovijanić se vratio svom najdražem poslu - arhivskom radu. U novoformiranom Državnom istorijskom arhivu u Kotoru je počeo da radi kao arhivista, zatim viši arhivista, a potom kao naučni i viši saradnik. U kotorskom arhivu je radio do penzionisanja 1962. godine. Kovijanić je umro u 95. godini, 1990, i sahranjen je u Kotoru, a iza njega su ostala značajna dela za srpsku i slovačku kulturu, naročito na području Vojvodine.

:arrow: http://www.dnevnik.co.yu/arhiva/07-0...ne/kultdod.htm


.

[Ćipur]

Iz knjige, zbirke izvornih dokumenata :arrow: Sazdanje Cetinja, Titograd 1984. godine

1500. godine, Turci nemaju hrabrosti da odu u Drobnjake da kupe harač, jedan izvještaj Veneciji.
Praktično cio Balkan je već 50 godina podjarmljen u turski rajetinski sistem, a u crnogorskim planinama bez velike vojske Turci nemaju hrabrosti da idu da kupe harač.....