Ratovi devedesetih

[BorisM]

Slobodan, Franjo i Izet su dobili meleone da razbiju Jugu koja je bila na ivici da udje u EU, a to velikim igračima nije odgovaralo.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Bugi]

Ozbiljno.Ne bi znala da mi ti ne reče.

Ne ide ti nešto inače što se zove...metafora.

Poslano sa mog CPH2135 koristeći Tapatalk

Ono kada kažeš metafora, misliš sarkazam
Ide i kako, evo godinama po forumu

Jugu koja je bila na ivici da udje u EU, a to velikim igračima nije odgovaralo.


Sent from my iPhone using Tapatalk

Po ničemu Juga nije bliža EU nego što je CG sada. Čak CG ima neke šanse dok Juga kao ni Turska nemaju



Poslato sa pisaće mašine S24 x2
............ ¯\_(ツ )_/¯............

[Bluemoon]

Metafora i sarkazam nisu isto recimo ja gore nisam bila sarkastična nego baš zamislila sve narode ex YU kao jedan orkestar koji je u jednom trenutku otišao đe otišao.

I tu ništa nije smiješno.

Poslano sa mog CPH2135 koristeći Tapatalk

[Bugi]

Metafora i sarkazam nisu isto

I tu ništa nije smiješno.

Poslano sa mog CPH2135 koristeći Tapatalk

Poslato sa pisaće mašine S24 x2
............ ¯\_(ツ )_/¯............

[Bluemoon]

Da izvini tebi je smiješno a meni je otužno da tako mudar momak ne zna razliku između metafore i sarkazma koji je samo sličan istoj inače bi se zvao metafora.

A sad se ukloni sa teme o ratu devedesetih sa tim histeričnim emoticonima ili se samobanuj.Ili nastavi svejedno mi je.Što no bi Englezi rekli waaat eveer.

Poslano sa mog CPH2135 koristeći Tapatalk

[Bugi]

Ti pričaš o metafori u tvojem postu koji je uzrokovao moj komentar.
Ja pričam o sarkazmu u mojem postu koji je izazvao tvoj komentar.

Ajde onda isčitaj sve opet pa javi kako ti se slaže slika

I meni je tužno, kada vidim da se mnogo brineš o mentalnom zdravlju ljudi. To meni lično baš znači, kada imamo psihologa na forumu koji istražuje

Što se tiče ratova 90tih, tadašnje vlade direktno, a građani (odnosno popularno NAROD) indirektno svojim glasanjem su izabrali šta da se radi. Tu se sva priča o (ne)odgovornosti građana počinje i završava.

Poslato sa pisaće mašine S24 x2
............ ¯\_(ツ )_/¯............

[Bluemoon]

Gledaš površno nije to bila klasična demokratija prestrojavali su se unutar partije koja je bila jedna.A i bilo je tu i političkih ubistava i prognanstava.Mislim poslije je došla demokratija jer JUL je KUL.

Višeslojno je to da bi se tako uproščavalo onda imaš i strane uticaje jbg.Imaš i paralelno raspad SSSR-a đe Jugoslavija zbog tog daleko većeg događaja na globalnoj sceni bila na zapećku.

________

Nego,da se vratimo u sadašnjost bitno je da taj rat "iskoristimo" na nešto dobro kao što je učenje iz istorije. Kinematografija recimo tu može biti i dobar i zao alat zavisi ko su režiseri i ko ih gura a obično nažalost državni projekti glede kinematografije na naše prostore se finansiraju iz budžeta da ne kažem kakvih na vlasti ostali entuzijasti se kreću po nekim kanskim festivalima koje malo ko gleda.

Poslano sa mog CPH2135 koristeći Tapatalk

[NetworkMaster]

Moze i da se iskoristi da se omladina nauci... npr tih godina Milo i Momir su hapsili po ulica ko nije htio u vojsku ... a 5 godina kasnije tim vojnicima je zabranjen ulaz u Hrvatsku a Milu i Momiru dozvoljen...

Tako nek neke buduce generacije razmisle kad budu uzdizali politicare...

Tad je i Risto bio Sotona a Dukljani Crnogorci po Beogradu .... 20 godina kasnije Dukljani su Srbi ))

Sent from my SM-A546B using Tapatalk

[Bugi]

Fascinantan je bio taj momenat kada su neki ljudi shvatili da ako zovu Crnogorce Dukljanima da to nije pogrdno već da je to samo legitimitet davnog postojanja.

Nakon tog shvatanja je bilo, sada smo mi Dukljani

Poslato sa pisaće mašine S24 x2
............ ¯\_(ツ )_/¯............

[Bluemoon]

Veli jedan, zovu Halil Muslimovića da ratuje a on otiša' po Njemačkoj da pjeva.

Poslano sa mog CPH2135 koristeći Tapatalk

[Bluemoon]

Vele neki podaci preko 2 miliona raseljenih.

[Bluemoon]

Profesor sa američkog koledža Itaka, V. P. Genjon, autor je zanimljive knjige „The Myth of Ethnic War: Serbia and Croatia in the 1990s“, u kojoj upravo opovrgava ovu tezu, dokazujući da istraživanja i „iskustva sa terena“, ako se dobro analiziraju, daju upravo suprotan odgovor – da izvor sukoba nije ukorenjena mržnja među narodima, nego manipulacija od strane elita kojima je rat bio u interesu. Reč je inače o autoru koji je izučavao politiku Jugoslavije i pre nego što Jugoslavije više nije bilo.
„Srpske vlasti u leto i jesen 1991. godine pozivaju rezerviste da brane nevine srpske žene i decu koje su klale ustaše. Ipak, uprkos tim srceparajućim i prilično ubedljivim predstavama, rezultat mobilizacije je bio jedan od najvećih otpora regrutaciji u modernoj istoriji. Velika većina mladih muškaraca se sakrivala, svako veče bi spavali na drugom mestu kako bi izbegli vojnoj policiji koja je jurila dezertere. Drugi su, prema nekim procenama i do 200.000 njih je radije napustilo zemlju nego da idu u rat – zapadna Evropa, Severna Amerika, Australija – bilo gde, samo da izbegnu da idu na front. Podaci za Beograd su više nego upečatljivi: prema Centru za mir u Beogradu, 85 do 90 odsto mladih muškaraca je odbilo da ide u vojsku. Na nivou cele Srbije ti brojevi su varirali od 50 do 80 odsto. Čak i među onima koji su služili vojsku, zabeležen je značajan broj slučajeva dezertiranja.“

______________________

https://youtube.com/shorts/b79PcwYe8...Rg9havNO95aOGL

.........................................

[Bluemoon]

Dakle,ovo da izdvojim.

Ipak, uprkos tim srceparajućim i prilično ubedljivim predstavama, rezultat mobilizacije je bio jedan od najvećih otpora regrutaciji u modernoj istoriji.

.......................................

[Bugi]

CRNA GORA I RAT U SLOVENIJI (1991)


Krajem 1990. i 1991. godine organi vlasti u Socijalističkoj Republici Crnoj Gori (SRCG)
bili su antipodni politici rukovodstva SR Slovenije i prvobitno su se veoma nepovoljno odnosili prema odluci o izglasavanju državne samostalnosti Slovenije. Osuđivali su to kao akt
„jednostranog secesionizma“ i „neprijateljstva“ prema Jugoslaviji i njenog „ne Ustavnog razbijanja”, tvrdeći da kao „nelegalan” ne proizvodi nikakve pravne posljedice, kako je i zaključila Skupština SRCG 28. juna 1991. godine.
Rukovodstvo organa vlasti SRCG i njegov predstavnik u Predsjedništvu SFRJ, u odnosu na zvanično proglašenje samostalnosti Republike Slovenije (25. juna 1991), i odmah zatim,
prema desetodnevnom ratu u Sloveniji (27. jun - 7. jul 1991), odnosili su se politički i
operativno, na istovjetan način kao i vrh rukovodstva SR Srbije i njen predstavnik u
Predsjedništvu SFRJ. Intervencija JNA, koja je bila pod nadležnošću Predsjedništva SFRJ,
odnosno Vrhovne komande, uslijedila je na osnovu odluke koju nije donio ovaj, jedino ustavno nadležni organ, te je, u unutarpolitičkim obračunima, neosnovano pripisivana saveznoj vladi
Anta Markovića. Odluku o angažovanju JNA u Sloveniji, prema tvrdnjama Momira Bulatovića i
Slobodana Miloševića, donijela je Savezna Vlada (Savezno izvršno vijeće - SIV SFRJ), na čelu
sa Antom Markovićem. Međutim, Ante Marković je to demantovao, tvrdeći da SIV nije donio tu
odluku, niti je imao ustavna ovlašćenja da to uradi. Ni predsjedništvo SFRJ, jedino ustavno
ovlašćeno da može da donese odluku - naredbu o upotrebi vojske, nije donijelo odluku da se
JNA angažuje u ratu u Sloveniji. Prema tvrdnjama predsjednika SIV-a Anta Markovića, vlada i
on nisu donijeli odluku o upotrebi JNA u Sloveniji, već je to, po njemu, uradio armijski vrh,
neovlašćeno i bez znanja i konsultacije sa njim i bez odluke SIV-a. Odnosno, tu odluku su
donijeli, po Markoviću, general armije i savezni sekretar za odbranu SFRJ Veljko Kadijević i
Generalštab JNA, na čelu sa generalom Blagojem Adžićem, u dogovoru sa Slobodanom
Miloševićem i Borislavom Jovićem, predsjednikom Republike Srbije i njenim članom
Predsjedništva u SFRJ.1
U odnosu na rat u Sloveniji, Skupština SRCG i njena izvršna vlast (Predsjedništvo i Vlada)
su 4. jula 1991. zahtijevali od nadležnih organa vlasti SFRJ i u republikama Hrvatskoj i Sloveniji
da „do kraja ispoštuju moratorijum od tri mjeseca, uz punu garanciju na primjenu odluka koje se
odnose za otcjepljenje i razdruživanje od Jugoslavije, kao jednostranih akata“.2
Skupština SR Crne Gore je u zaključcima zahtijevala da se „odmah i bezuslovno prekinu
oružani sukobi u Sloveniji, izvrši povlačenje jedinica takozvane Teritorijalne odbrane Slovenije,
oslobode sva zarobljena lica i pruži im se neophodna pomoć“.3 U usvojenim zaključcima
Skupština SR Crne Gore je podržala mjere Štaba Vrhovne komande JNA, ocjenjujući da „za
sada nema potrebe za vraćanjem vojnika iz Crne Gore koji se nalaze u JNA. Opredjeljenje Crne
Gore je za Jugoslaviju kao državnu zajednicu onih naroda koji žele i hoće da žive u njoj i da se u
tom smislu obave nužne promjene u saveznim organima. Crna Gora će kao suverena država,
samostalno odlučivati o oblicima saradnje i povezivanju sa drugim narodima u toj budućoj
zajednici“.4 Konstatuje se i da parlament Crne Gore, ipak, „smatra da se ni jedan narod, niti
djelovi bilo kojeg naroda, silom ne smiju zadržavati u Jugoslaviji. Onima koji žele da izađu iz nje
to omogućiti“.5
Dakle, tokom rata u Sloveniji, rukovodstvo Crne Gore, kao i Srbije, i njihovi predstavnici u
Predsjedništvu SFRJ, bili su stanovništa da Sloveniju ne treba silom zadržavati u Jugoslaviji, već
je pustiti da se „otcijepi“, izdvoji iz njenog sastava, te da Jugoslavija može postojati i bez
Slovenije i da JNA treba da se povuče iz te zemlje i to na granice buduće projektovane,
„skraćene Jugoslavije“. Mnogi istraživači potenciraju da je stanovište da se „Slovenija pusti da
ide“ bio jasan indikator da odbrana Jugoslavije ipak nije bio primarni cilj. Time se može objasniti kratko trajanje rata u Sloveniji, u kojem je Crna Gora učestvovala posredstvom JNA u
kojoj su bili i pripadnici iz Crne Gore.
Prema raspoloživim podacima, tokom rata u Sloveniji poginuo je jedan oficir (pilot) JNA
koji je bio iz Crne Gore, dok su jedan oficir i dva vojnika ranjeni, a 30 je bilo u ratnom
zarobljeništvu. U Titograd je 6. jula 1991. godine iz zarobljeništva u Sloveniji stigao 21 vojnik
JNA iz Crne Gore. I ostali zarobljeni vojnici iz Crne Gore su pušteni iz zarobljeništva. Ukupno
su u ratu u Sloveniji, poginula 44 pripadnika JNA, od čega šest oficira, šest podoficira, 30
vojnika i pitomaca i jedno građansko lice u službi u vojsci i jedna neidentifikovana osoba, a bila
su ranjena 184 vojnika JNA. Tokom oružanog konflikta u Sloveniji poginulo je i osam
pripadnika teritorijalne odbrane (TO) Slovenije, četiri policajca, šest slovenačkih civila i šest
stranaca koji su se zatekli u Sloveniji.
Rat je završen 7. jula 1991. godine političkim dogovorom strana u sukobu, uz pritisak i
posredničku ulogu evropske zajednice. Odluku o povlačenju JNA iz Slovenije donijelo je
Predsjedništvo SFRJ 15. jula 1991. godine i odlučilo da se ta odluka izvrši u potpunosti u roku
od tri mjeseca. Posljednji vojnik JNA je napustio Sloveniju 26. oktobra 1991. godine.
Crnogorsko rukovodstvo je stalo iza takvog stava i njen predstavnik u Predsjedništvu SFRJ je
glasao za povlačenje JNA iz Slovenije.


Poslato sa pisaće mašine S24 x2
............ ¯\_(ツ )_/¯............

[Bluemoon]

Ovaj Slovenac u sceni gore je reka ja sam samo kuva kavu. (metafora)

Na ovu temu mene jezivo sramota što sam iz Nikšića iako ja sa tim likovima nemam ama baš ništa.

Poslano sa mog CPH2135 koristeći Tapatalk

[Bluemoon]

...............



................



................

[Buva+gacce]

CRNA GORA I RAT U SLOVENIJI (1991)


Krajem 1990. i 1991. godine organi vlasti u Socijalističkoj Republici Crnoj Gori (SRCG)
bili su antipodni politici rukovodstva SR Slovenije i prvobitno su se veoma nepovoljno odnosili prema odluci o izglasavanju državne samostalnosti Slovenije. Osuđivali su to kao akt
„jednostranog secesionizma“ i „neprijateljstva“ prema Jugoslaviji i njenog „ne Ustavnog razbijanja”, tvrdeći da kao „nelegalan” ne proizvodi nikakve pravne posljedice, kako je i zaključila Skupština SRCG 28. juna 1991. godine.
Rukovodstvo organa vlasti SRCG i njegov predstavnik u Predsjedništvu SFRJ, u odnosu na zvanično proglašenje samostalnosti Republike Slovenije (25. juna 1991), i odmah zatim,
prema desetodnevnom ratu u Sloveniji (27. jun - 7. jul 1991), odnosili su se politički i
operativno, na istovjetan način kao i vrh rukovodstva SR Srbije i njen predstavnik u
Predsjedništvu SFRJ. Intervencija JNA, koja je bila pod nadležnošću Predsjedništva SFRJ,
odnosno Vrhovne komande, uslijedila je na osnovu odluke koju nije donio ovaj, jedino ustavno nadležni organ, te je, u unutarpolitičkim obračunima, neosnovano pripisivana saveznoj vladi
Anta Markovića. Odluku o angažovanju JNA u Sloveniji, prema tvrdnjama Momira Bulatovića i
Slobodana Miloševića, donijela je Savezna Vlada (Savezno izvršno vijeće - SIV SFRJ), na čelu
sa Antom Markovićem. Međutim, Ante Marković je to demantovao, tvrdeći da SIV nije donio tu
odluku, niti je imao ustavna ovlašćenja da to uradi. Ni predsjedništvo SFRJ, jedino ustavno
ovlašćeno da može da donese odluku - naredbu o upotrebi vojske, nije donijelo odluku da se
JNA angažuje u ratu u Sloveniji. Prema tvrdnjama predsjednika SIV-a Anta Markovića, vlada i
on nisu donijeli odluku o upotrebi JNA u Sloveniji, već je to, po njemu, uradio armijski vrh,
neovlašćeno i bez znanja i konsultacije sa njim i bez odluke SIV-a. Odnosno, tu odluku su
donijeli, po Markoviću, general armije i savezni sekretar za odbranu SFRJ Veljko Kadijević i
Generalštab JNA, na čelu sa generalom Blagojem Adžićem, u dogovoru sa Slobodanom
Miloševićem i Borislavom Jovićem, predsjednikom Republike Srbije i njenim članom
Predsjedništva u SFRJ.1
U odnosu na rat u Sloveniji, Skupština SRCG i njena izvršna vlast (Predsjedništvo i Vlada)
su 4. jula 1991. zahtijevali od nadležnih organa vlasti SFRJ i u republikama Hrvatskoj i Sloveniji
da „do kraja ispoštuju moratorijum od tri mjeseca, uz punu garanciju na primjenu odluka koje se
odnose za otcjepljenje i razdruživanje od Jugoslavije, kao jednostranih akata“.2
Skupština SR Crne Gore je u zaključcima zahtijevala da se „odmah i bezuslovno prekinu
oružani sukobi u Sloveniji, izvrši povlačenje jedinica takozvane Teritorijalne odbrane Slovenije,
oslobode sva zarobljena lica i pruži im se neophodna pomoć“.3 U usvojenim zaključcima
Skupština SR Crne Gore je podržala mjere Štaba Vrhovne komande JNA, ocjenjujući da „za
sada nema potrebe za vraćanjem vojnika iz Crne Gore koji se nalaze u JNA. Opredjeljenje Crne
Gore je za Jugoslaviju kao državnu zajednicu onih naroda koji žele i hoće da žive u njoj i da se u
tom smislu obave nužne promjene u saveznim organima. Crna Gora će kao suverena država,
samostalno odlučivati o oblicima saradnje i povezivanju sa drugim narodima u toj budućoj
zajednici“.4 Konstatuje se i da parlament Crne Gore, ipak, „smatra da se ni jedan narod, niti
djelovi bilo kojeg naroda, silom ne smiju zadržavati u Jugoslaviji. Onima koji žele da izađu iz nje
to omogućiti“.5
Dakle, tokom rata u Sloveniji, rukovodstvo Crne Gore, kao i Srbije, i njihovi predstavnici u
Predsjedništvu SFRJ, bili su stanovništa da Sloveniju ne treba silom zadržavati u Jugoslaviji, već
je pustiti da se „otcijepi“, izdvoji iz njenog sastava, te da Jugoslavija može postojati i bez
Slovenije i da JNA treba da se povuče iz te zemlje i to na granice buduće projektovane,
„skraćene Jugoslavije“. Mnogi istraživači potenciraju da je stanovište da se „Slovenija pusti da
ide“ bio jasan indikator da odbrana Jugoslavije ipak nije bio primarni cilj. Time se može objasniti kratko trajanje rata u Sloveniji, u kojem je Crna Gora učestvovala posredstvom JNA u
kojoj su bili i pripadnici iz Crne Gore.
Prema raspoloživim podacima, tokom rata u Sloveniji poginuo je jedan oficir (pilot) JNA
koji je bio iz Crne Gore, dok su jedan oficir i dva vojnika ranjeni, a 30 je bilo u ratnom
zarobljeništvu. U Titograd je 6. jula 1991. godine iz zarobljeništva u Sloveniji stigao 21 vojnik
JNA iz Crne Gore. I ostali zarobljeni vojnici iz Crne Gore su pušteni iz zarobljeništva. Ukupno
su u ratu u Sloveniji, poginula 44 pripadnika JNA, od čega šest oficira, šest podoficira, 30
vojnika i pitomaca i jedno građansko lice u službi u vojsci i jedna neidentifikovana osoba, a bila
su ranjena 184 vojnika JNA. Tokom oružanog konflikta u Sloveniji poginulo je i osam
pripadnika teritorijalne odbrane (TO) Slovenije, četiri policajca, šest slovenačkih civila i šest
stranaca koji su se zatekli u Sloveniji.
Rat je završen 7. jula 1991. godine političkim dogovorom strana u sukobu, uz pritisak i
posredničku ulogu evropske zajednice. Odluku o povlačenju JNA iz Slovenije donijelo je
Predsjedništvo SFRJ 15. jula 1991. godine i odlučilo da se ta odluka izvrši u potpunosti u roku
od tri mjeseca. Posljednji vojnik JNA je napustio Sloveniju 26. oktobra 1991. godine.
Crnogorsko rukovodstvo je stalo iza takvog stava i njen predstavnik u Predsjedništvu SFRJ je
glasao za povlačenje JNA iz Slovenije.


Poslato sa pisaće mašine S24 x2
............ ¯\_(ツ )_/¯............

28.06.1991., popodne neđe, prekinuli su nam dnevnu nastavu da bi nam pustili video zapise iz Slovenije. Tenkovska kolona probija blokadu, dvadesetak šlepera, neđe ispred granice sa Italijom. 55ce, sasvim mirno, otvaraju vatru u čelo blokade, raznose prva dva šlepera. Kontaš da u njima nema nikoga, ne vide se ljudi, samo kamioni, a valjda ni armija ne bi onako lagano tukla u ljude.
Kad padne dim, primiče kamera. Pored čeonog kamiona leži čoek bez glave, par metara od njega drugi vrišti i izvrće se, jedna noga mu visi u komadima.

Taj dan, taj momenat, smo otprilike odrasli. Nevjerovatno brutalan momenat, iz nekakvog laganog, bezbrižnog, i poprilično lijepog i mirnog života, u jednom trenutku se nestvarno, bukvalno ko da te grom otreso, ubacuješ u tu scenu. I ostaneš u njoj praktično deceniju.

Inače, tekst koji si naveo je suštinski tačan, ali je generalizovan i uopšten, dosta daleko od detalja. Pa čisto dopune, pojašnjenja radi, par njih.

JNA u Sloveniji nije angažovana na način kako se u tekstu navodi.
Jer, iako ga zovu ''Desetodnevni rat'', nije se radilo o formalnom ratnom stanju, pa se zato nije radilo ni o angažovanju Armije kako se tamo opisuje- formalno, po Ustavu, od strane Vrhovne komande- Predsjedništva SFRJ.

Konkretno, JNA je pokrenuta da preuzme granične prelaze SFRJ na teritoriji Slovenije, sa Italijom, Austrijom i Mađarskom. Inače, po Ustavu SFRJ Armija se nije mogla angažovati unutar teritorije zemlje ni na koji način, ali je zaštita granica SFRJ bila njena ustavna nadležnost, te je, po preuzimanju istih od strane Slovenačke TO i policije, pokrenuta u povrat istih, i to po naređenju Generalštaba.
Koji je na to, inače, imao formalno pravo, jer se, (po Ustavu SFRJ) nedozvoljeno preuzimanje graničnih prelaza od strane Slovenačkih vlasti, formalno-pravno tretiralo kao agresija, i osnov, pa čak i formalna obaveza za reakciju Armije, su postojali.

Čisto pojašnjenja radi, iz navedenog teksta se nije moglo zaključiti kako je došlo do angažovanja JNA, više je izgledalo kao da je izbio neki rat - uvedeno ratno stanje, pa se onda o ratnom stanju odlučivalo mimo Ustava i bez prava, itd.
Što, opet naglašavam, ne mijenja suštinu teksta, samo dodaje malo svjetla na detalje.

[Buva+gacce]

Profesor sa američkog koledža Itaka, V. P. Genjon, autor je zanimljive knjige „The Myth of Ethnic War: Serbia and Croatia in the 1990s“, u kojoj upravo opovrgava ovu tezu, dokazujući da istraživanja i „iskustva sa terena“, ako se dobro analiziraju, daju upravo suprotan odgovor – da izvor sukoba nije ukorenjena mržnja među narodima, nego manipulacija od strane elita kojima je rat bio u interesu. Reč je inače o autoru koji je izučavao politiku Jugoslavije i pre nego što Jugoslavije više nije bilo.
„Srpske vlasti u leto i jesen 1991. godine pozivaju rezerviste da brane nevine srpske žene i decu koje su klale ustaše. Ipak, uprkos tim srceparajućim i prilično ubedljivim predstavama, rezultat mobilizacije je bio jedan od najvećih otpora regrutaciji u modernoj istoriji. Velika većina mladih muškaraca se sakrivala, svako veče bi spavali na drugom mestu kako bi izbegli vojnoj policiji koja je jurila dezertere. Drugi su, prema nekim procenama i do 200.000 njih je radije napustilo zemlju nego da idu u rat – zapadna Evropa, Severna Amerika, Australija – bilo gde, samo da izbegnu da idu na front. Podaci za Beograd su više nego upečatljivi: prema Centru za mir u Beogradu, 85 do 90 odsto mladih muškaraca je odbilo da ide u vojsku. Na nivou cele Srbije ti brojevi su varirali od 50 do 80 odsto. Čak i među onima koji su služili vojsku, zabeležen je značajan broj slučajeva dezertiranja.“

______________________

https://youtube.com/shorts/b79PcwYe8...Rg9havNO95aOGL

.........................................

Pamtim lijepo da je odziv na prvi poziv mobilizacije rezervista u CG iznosio 103% tad. I pamtim koliko su prozivali Beograđane naširoko, što nisu imali ni 30%. Bila su čudno loša i ružna vremena.

[Bluemoon]

Naravno,da su Beograđani bili najviše protiv toga.