KULT Ivana Crnojevića kod starih Crnogoraca bio je najveći KULT!

[Hokmun]

ha ha

Ne, ne, to je jako teško utvrditi! :blah:

Da je ćopko rekao da se pravi ilirska nacija, viđeli bi svi kako Njegoš pjeva: "Blagorodstvom ilirstvo diše".

Ja ne znam zaista tvoje porijeklo, ali ogromne su šanse da si ti samo mali produkt nacionalnog rada Vuka Kradžića i Garašanina.
Sumnjam da su se tvoji u 19. vijeku izjašnjavali kao Srbi.

Ja, za razliku od tebe, zaista ne moram da se trudim da samom sebi dokazujem ko sam i sto sam.

[Ćipur]

Ja, za razliku od tebe, zaista ne moram da se trudim da samom sebi dokazujem ko sam i sto sam.

he he

Prije ce biti da imas krizu identiteta pa svako malo uskaces u teme, sav zacudjen i uzrujan. :blah:
Ne brini, citaj samo citaj teme koje postavim, pa ce te proci kriza identiteta. :blah:
I znaj, istorija nijesu bajke i pjesmice, prepricavanja bez ikakavih cinjenica. :blah:

Kosovski mit u Crnboj Gori je samo mit, i to mit koji je pasao, a istorijska istina je da Crnogorci/Zecani/Balsici nijesu ucestvovali na kosovskom boju. :blah:

[Ćipur]

Vuk Karadzic je poslije boravka na Cetinju zabiljezio ogromni kult Ivana Crnojevica koji je vladao u Crnoj Gori.
To je bilo 350 godina poslije smrti Ivana Crnojevica.

Poslije njegovog dolaska na Cetinje, kult Ivana Crnojevica je zamijenjen kosovskim kultom.
O kosovskom kultu u Crnoj Gori, Vuk nista nije zabiljezio.

Hajnrih Štiglic boravio U Crnoj Gori 1840, zabilježio ogromni kult Ivana Crnojevića

Iz knjige :arrow: http://img212.imageshack.us/img212/1...stiglicqe4.jpg

Njemački putopisac i književnik Hajnrih Štiglic je boravio 1840. godine u Crnoj Gori, a 1841. je izdao knjigu u Njemačkoj u Štutgartu.
Tužno, nevjerovatno i istinito, knjiga je prevedena i objavljena u Crnoj Gori tek 163 godine kasnije - 2004. godine?!!
Hajnrih Štiglic je jednim dijelom posjete Crnoj Gori bio u pratnji Crnogorca Ilije Mašova Davidovića, zabilježio je ovakvu svijest Ilije Davidovića u vezi Ivana Crnojevića.
Potvrđuje nam šture riječi Vuka Karadžića, o tada ogromnom kultu Ivana Crnojevića kod Crnogoraca.

Svi znamo, Njegoš i Nikola su potrli izvorni crnogorski kult - kult Ivana Crnojevića i zamijenili ga kosovskim kultom, koji srećom u današnje vrijeme nestaje u Crnoj Gori.
Vidimo i svijest Crnogoraca tada, da je crnogorsko po pravu i starini - do Lima, naravno do onamo dokle je posljednje crnogorsko pleme, a to su Vasojevići.

Ovako Ilija Mašov Davidović govori 1840. godine o svom legendarnom gospodaru Ivanu Crnojeviću:

"Ona gomila kamenja zacijelo će vremenom nestati; ali sjećanje na Ivana neće proći i neće nestati, baš kao što neće nestati ni ovo kamenje, i prije će presahnuti ova rijeka, nego što će Crnogorci zaboraviti da se njegovo carstvo nekada protezalo sve do sinjeg mora. Tamo preko u brdima, govorio je Ilija, nalazi se jedna duga pećina koja vodi sve do mora; nijedna ljudska noga nije nikada kročila u nju i nijedan čobanin se ne bi usudio da potjera svoje stado u nju, pa makar još toliko bješnjelo nevrijeme u brdima. Jer tamo dolje prebivaju čarobnjaci, koji čuvaju grob slavnoga Ivana. Kada bude došao dan - a on će zasigurno doći - kada valja ponovo osvojiti obale Primorja, onda će i Ivan iz te pećine izaći sa svojom nevidljivom četom i ići ispred boraca, i boriti se sve dok se carstvo ponovo ne bude protezalo od plavog mora sve do zelenog Lima ..."

[Ćipur]

Rus Kovaljevski boravio 1841. u Crnoj Gori, i on svjedoči o kultu Ivana Crnojevića

Iz knjige: Jegor Kovaljevski: CRNA GORA I SLOVENSKE ZEMLjE

http://img489.imageshack.us/img489/7...iknjigaxb8.jpg

Rus Jegor Kovaljevski boravio je 1841. godine u Crnoj Gori, zabilježio je odnos Crnogoraca prema Ivanu Crnojeviću.
Kao i ostali izvanjci koji su tada boravili u Crnoj Gori primjetio je ogromni kult Ivana Crnojevića kod Crnogoraca.
Taj kult je kasnije zamijenjen kosovskim kultom, prvi su kosovski kult počeli da forsiraju Njegoš i Nikola, za njima i horde srpskih špijuna iz Srbije, koji su se zapošljavali u Crnoj Gori kao učitelji, činovnici ... Srbija je u 19. vijeku slala udžbenike u Crnu Goru prepune kosmetskog mita.

Rus Kovaljevski daje njegovo viđenje istorije iz doba Ivana Crnojevića, zatim navodi razmišljanja Crnogoraca u vezi Ivana Crnojevića, 350 godina poslije njegove smrti

" ... i Crnojević je mirno i spokojno završio svoj vijek, proslavljen u narodu i poštovan od njega, koji i dan-danas s ushićenjem govori o njemu i njegovim imenom osvještava sve što mu je najbliže srcu"

[Ćipur]

Ruski konzul u Kotoru (1857-1869) Konstantin Petković, svjedoči o kultu Ivana Crnojevića kod Crnogoraca

Iz knjige

http://img215.imageshack.us/img215/6...cknjigajp5.jpg

Srbin Konstantin Petković, bio je ruski konzul u Kotoru od 1857. do 1869. godine.



Original njegove knjige "Crna Gora i Crnogorci" izdat je 1877. godine u St. Petersburgu.
Konstantin Petković je više puta boravio u Crnoj Gori.
Pošto je dao svoje viđenje istorije Crne Gore, Konstantin Petković kazuje kako Crnogorci gledaju na svog legendarnog gospodara Ivana Crnojevića

Dakle, Konstantin Petković kaže:

"Zasluge Ivanbega crnogorski narod nije zaboravio do dana današnjega, sjećanje na njega se sveto poštuje i tom pamćenju su posvećena mnoga mjesta, izvori i bistijerne koje su imale veliki značaj za bezvodno područje kakvo je Katunska Nahija, gdje se Ivanbeg uputio poslije pada Žabljaka."

I Srbin Konstantin Petković nam svjedoči o ogromnom kultu Ivana Crnojevića koji je vladao u Crnoj Gori.
Što se kasnije desilo kako su Crnogorci izgubili kult svoj velikog istinskog junaka, gospodara Ivana Crnojevića, čovjeka koji je predvodio svoj narod, držao ga slobodnim do smrti, borio se u bezbrojnim bitkama zajedno sa svojim narodom ...
Umjesto ovog njihovog istinskog kulta, nepismenim Crnogorcima je ugrađen kosmetski kult, sa izmišljenim likovima, lažnim junacima, lažnim veličinama, lažnim bojem (u kojem preci Crnogoraca nikada nijesu ni učestvovali), prvo što je urađeno u cilju posrbljavanja Crnogoraca ugrađeno im je da su luzeri - kao Srbi, da su luzerčine, da su izgubili kosmetsku bitku, potrt, uklonjen im je pobjednički, herojski kult legendarnog njihovog gospodara Ivanbega Crnojevića.

Tako je veličanstveni kult Ivana Crnojevića, zamijenjen kultom kosmetske bitke, na kojoj preci Crnogoraca uopšte nijesu ni učestvovali.

[Ćipur]

Rus Mihail Petrovič Varava 1900. godine boravio u Crnoj Gori, pojašnjava ko je za Crnogorce Ivan Crnojević

Iz knjige:

Mihail Petrovič Varava: Crnom Gorom :arrow:


Original ove knjige izdat je u Moskvi septembra 1903. godine.
Mihail Petrovič Varava bio je u Crnoj Gori u ljeto 1900. godine, u ovom isječku koji vam predstavljam putuje kočijama od Kotora do Cetinja preko Njeguša. Kočijaša Tomicu nagovaraju da otpjeva neku pjesmu i on pošto je pristao počinje pjesmu sa - Ivanom Crnojevićem!

Rus Mihail Petrovič Varava objašnjava, ko je za Crnogorce Ivan Crnojević:

"Pod imenom Ivana gospodara podrazumijeva se Ivanbeg Crnojević, osnivač Crne Gore, koji se, slično našemu Aleksandru Nevskome, među Crnogorcima smatra nacionalnim herojem."

Kod Rusa je i dan danas Aleksandar Nevski nacionalni heroj, međutim u cilju srpčenja Crnogoraca kult Ivana Crnojevića je potisnut, jedno vrijeme je bio zamijenjen i sa nepostojećim herojima, kao što je Mikloš Kobilić, danas je kod Crnogoraca Ivan Crnojević obična istorijska ličnost, recimo za većeg Crnogorca od njega smatra se Njegoš, koji je milion puta manje uradio za Crnogorce od Ivana Crnojevića.


Ko nam je potro stare kultove i ubacio nam tuđe i lažne veličine?

[Ćipur]

Đorđe Popović o Ivanu Crnojeviću 1877. godine

Iz knjige:
Đorđe Popović: Pravo i sud u Crnoj Gori :arrow:

Original knjige izdat 1877. na njemačkom jeziku :arrow:


Đorđe Popović daje svoje viđenje istorije Crne Gore, u skladu sa tadašnjim saznanjima istorijske nauke.

Đorđe Popović 1877. godine, kaže o Ivanu Crnojeviću:

"Ne očekujući ni od koga pomoć u borbi sa Turcima, Ivan je sa svojim čestitim narodom, nastojao da odbrani osatak svoje zemlje od Turaka ....
... Bio je ne samo hrabar nego i prosvijećen vladar, o čemu govori činjenica da je spoznao vrijednost otkrića štamparije ...
... To govori i o visokom kulturnom nivou tog naroda ...

... Već u Ivanovo vrijeme su svi Crnogorci bili slobodni i ravnopravni građani. Narod je s požrtvovanom ljubavlju i vjernošću bio uz svog očinskog kneza, koji još i danas živi u njegovom sjećanju, pa se još i danas u zemlji pripovijedaju razni mitovi."

Ko nam je uklonio naše prave mitove i zamijenio ih tuđim?

[stanjo]

Уколико говоримо о култовима у Црној Гори, потребно је напоменути пар ствари.
1. Култ Ивана Црнојевића је био више култ државе и територије, него култ личности. Прича о "Иванбеговини" је постојала као позивање на историјско право Црногораца да у 19-ом вијеку прошире своје територије.
2. Колико је косовски култ био и остао раширен у Црној Гори, најбоље нам свједочи и то, што је и до данашњих дана у усменом предању макар 10-20% породица у ЦГ-у остала теорија о порјеклу од Павла Орловића!
3. Значи, косовски култ је постојао и прије Петровића, и није замјенио причу о Ивану црнојевићу, него су постојале упоредо.

[Ćipur]

Уколико говоримо о култовима у Црној Гори, потребно је напоменути пар ствари.
1. Култ Ивана Црнојевића је био више култ државе и територије, него култ личности. Прича о "Иванбеговини" је постојала као позивање на историјско право Црногораца да у 19-ом вијеку прошире своје територије.
2. Колико је косовски култ био и остао раширен у Црној Гори, најбоље нам свједочи и то, што је и до данашњих дана у усменом предању макар 10-20% породица у ЦГ-у остала теорија о порјеклу од Павла Орловића!
3. Значи, косовски култ је постојао и прије Петровића, и није замјенио причу о Ивану црнојевићу, него су постојале упоредо.

he he he

Ja pokazem 10 zapisa putopisaca iz 19. vijeka a stanjo svetosavsku suplju bajkovitu pricu!
Zabolio ga je lazni kosovski kult ugradjen preko udzbenika stampanih u Srbiji, pa ga sad stanjo opravdava i daje nam primjere o kosovskom kultu izmisljene u 20. vijeku!

Pa sad sto vise volite?
Kult nepostojecih srpskih junaka, nepostojećih vitezova: Strahin Bana, Srdje Zlopogledje, Mikloša Kobilića, Pavla Orlovića ... ili vise volite kult covjeka koji se borio protiv najjaceg turskog vladara Mehmeda II osvajaca, psnovao cetinjski manastir, izbjegao sa svojim narodom u nepristupacne predjele da bi bili slobodni ... ???

Kao i obicno birajte, ocete li istoriju i prave kultove i legende ili cete svetosavske bajke?

[stanjo]

Еј...нијесам ја износио никакву "бајковиту причу"! Само указујем на чињеницу, да је косовски култ у Црној Гори био толико јак, да су људи покушавали да нађу своје претке међу косовским борцима. Наравно да већина (огромна) тих "породичних стабала" није тачна, али колико си пута у животу упознао људе који тврде да су потомци Павла Орловића? Знам да ја јесам и то небројено пута. За мене је то доказ присутности косовског култа у ЦГ-у.

[Ćipur]

O kultu Ivana Crnojevica i o kosovskom kultu, imao sam diskusiju sa ssin-om, od ovog posta nadalje.
https://forum.cdm.me/showpost.php?p=661958&postcount=65

Tamo sam jasno pokazao da je kosovski kult nesto sto je uvezeno u Crnu Goru tokom 19. vijeka, kao sto vidis potrt je kult Ivana Crnojevica, koji je bio jedini pravi kult Crnogoraca.

[stanjo]

Ок. То је твоје мишљење, ја се са њим не слажем, и ето. Ова тема ми постаје досадна, па ћу се укључити у неку другу

[Nobelovac]

Уколико говоримо о култовима у Црној Гори, потребно је напоменути пар ствари.
1. Култ Ивана Црнојевића је био више култ државе и територије, него култ личности. Прича о "Иванбеговини" је постојала као позивање на историјско право Црногораца да у 19-ом вијеку прошире своје територије.
2. Колико је косовски култ био и остао раширен у Црној Гори, најбоље нам свједочи и то, што је и до данашњих дана у усменом предању макар 10-20% породица у ЦГ-у остала теорија о порјеклу од Павла Орловића!
3. Значи, косовски култ је постојао и прије Петровића, и није замјенио причу о Ивану црнојевићу, него су постојале упоредо.

Ko je Pavle Orlovic?

[Ćipur]

Ko je Pavle Orlovic?

Neki bajkoviti junak, bukvalno, srpski bajkoviti vitez, ugrađivan u mozgove Crnogoraca putem propagande, u zamjenu za one prave crnogorske vitezove, pretke Crnogoraca.
On je smišljen i iz bajke došao, da omalovaži one prave crnogorske vitezove, što su neprijatelje sjekli kao snoplje.

[Ćipur]

Vinski podrum Ivan-bega Crnojevića u Brijestovu: Nepoznata blizina

Tamo gdje se rujno vino pilo

Jedna od najznačajnijih ličnosti crnogorske istorije gospodar Zete i Crne Gore, osnivač Cetinja Ivan Crnojević, poznat u narodu kao Ivan-beg, po svemu sudeći, imao je svoj vinski podrum u Brijestovu, udaljenom osam kilometara od Danilovgrada. O tome se malo zna, a svjedoče kameni ostaci i zapisi istoričara ''plemenske'' istorije


Brijestovo, na sjeveru središnjeg dijela Bjelopavlićke ravnice, na nadmorskoj visini između 350 i 400 metara, u stvari je prisojno i stepenasto kraško polje. Privlačno je za izletnike, tim prije što ima više živih izvora, koji nikada ne presušuju: Frba, Stubica, Đemez i Ledinak. Pored bistre, zdrave vode, točilo se ovdje i rujno vino, čiji je vlasnik u srednjem vijeku bio niko drugi nego gospodar Zete i Crne Gore Ivan-beg. U Gornjem Brijestovu imao je podrume od kojih su ostali stari kameni zidovi.
Blažo Kalezić u knjizi ''Kalezići kroz vjekove'' piše o tome kako je vojvoda Kaleta, rodonačelnik ovog bratstva, upravljao Ivanovim posjedima. Pisci ''zavičajne'' istorije Risto Bošković, Petar Šobajić, Blažo Vuletić i Blažo Kalezić u svojim knjigama tvrde da je vojvoda Kaleta bio upravnik feuda gospodara Crnojevića u Brijestovu, a da li je bio vojvoda ili ne, o tome postoje različita mišljenja. Istoričari imaju običaj da kažu da su istorijske činjenice onakve kakve su bile i ne mogu se mijenjati, ali se na njih može različito gledati. I kralj Nikola u ''Balkanskoj carici'', među ostalima pominje Kaletu kao junaka i vojvodu.
U zapadnom dijelu Gornjeg Brijestova, u mjestu Komardi, nalaze se ostaci starog naselja: ruševine kamenih kula zidanih gromadama i neobrađenim kamenom. Kada dođete na to mjesto desno od puta ''ona u sredini'' bila je prema zapisima Kaletina kula. Do nje je bio vinski podrum, ili kako u zapisima stoji, Ivanova vinštica. Ovi tragovi govore da treba vjerovati sačuvanom predanju. Pored toga, vinogradi kojih je i poslije II svjetskog rata bilo na čitavoj teritoriji Brijestova sve do oboda brda, a od kojih je do danas ostala tek poneka loza u šipražju, takođe su momenat koji upućuje na zaključak da se ovdje nekad prozvodilo vino u velikim količinama. U rukopisu ''Naši preci i njihove postojbine'' inž. Svetozar Kalezić upućuje na podatke iz zemljišnih knjiga iz kojih se vidi da su vlasnici potomci vojvode Kalete, a bunar na katunu Borov, s okolnim zemljištem, i sada nosi ime Ivana Crnojevića.
Vino je u srednjem vijeku, zajedno s medovinom, bilo omiljeno piće. Ono se čuvalo u drvenim posudama koje su u ovim krajevima pravljene od hrastovog i borovog drveta s Prekornice. Mjesto na kojem su se po zapisima i predanju nalazili podrumi u velikoj je hladovini, što je pogodovalo vinu koje se čuvalo. Piće se odatle u jarećim mješinama transportovalo na dvor Ivana Crnojevića.
- Kada je jutro prozračno i čisto, iz Brijestova se može vidjeti Skadarsko jezero a ponekad u ranu zoru i obrisi samog Skadra - priča slikar Božidar Pavićević Zodijak.
To znači da je feudalni gospodar Crne Gore mogao odavde da vidi pola svoje države, a drugu polovinu s Ivanovih korita, koja su takođe bila njegov posjed. Zodijak kaže da su se imanja Ivan–bega Crnojevića protezala od Budoša do Pipera, te da su ljudi na posjedima slobodno proizvodili za svoje potrebe i, naravno, za gospodara.
- Slikao sam Brijestovo na više od stotinu radova, a uradio sam i nekolika crteža Komarda, gdje je bila Ivanova vinštica. To je moje djetinjstvo, kuća moga oca Mitra, tu i sad živi moja majka, to su moja sjećanja, korijeni – kaže Zodijak.
Gornje Brijestovo, jedno od najpoznatijih srednjovjekovnih naselja u Bjelopavlićima, teško osvojivo u starim ratovima, danas pripada Petru Kaleziću, Bosi Pavićević i Svetu Kaleziću, koji su trenutno jedini njegovi stalni žitelji. Škola koja je nekada imala blizu stotinu đaka razrušenog je krova s dvorištem obraslim u šipražje. Dolazi ovdje samo rodbina ovo troje ljudi.
– Čula sam još u djetinjstvu od svojih starih da je na izvoru Frba bila trpeza od kamena Ivan-beg Crnojevića - kaže Rada Pavićević-Jeremić, koja je došla da obiđe majku.
Osamdesetsedmogodišnja Bosa Pavićević svjedoči da je saznala za Ivan–begovu vinšticu čim se udala. Njen muž je, kaže, vodio je dnevnike, u kojima bilo nekoliko zapisa o tragovima Ivan–bega u ovim krajevima. Međutim, kada su jula 1948. došli da ga uhapse zbog rezolucije Informbiroa, uzeli su i njegove dnevnike i otada im se gubi svaki trag. Biblioteku su zapalili ovdje u dvorištu, kaže Bosa, pokazujući mjesto ispod velikog kamena na kojem su smještene tri stare hrastove bačve.
U trenutku kad je stigla ekipa Republike, Petar Kalezić je s bratom Miladinom, koji je došao iz Podgorice da mu pomaže, vrcao je med.
- Čitav ovaj prostor između kamenih greda pa sve do najdonjih kuća bio je zasađen lozom. I sada, pored drenova, jasena i graba ima korijena loza. To je vrijeme koje ja pamtim par decenija poslije II svjetskog rata. A o bogatstvu ovog kraja lozom pričao mi je otac Radosav, đed Drago i prađed Vučeta – priča Petar.
Miladin Kalezić kazuje jedno zanimljivo predanje: kada su Turci pobili Ivan-begovu poslugu i njegove ljude, prosuli su i vino iz vinštice. Bilo ga je toliko da je provrelo kao neki potok od vinštice do Škale na Stubici, a to je razdaljina od pet stotina metara - objašnjava on.
Petar i Miladin jedini u Brijestovu danas imaju vinograd – pretežno s ''kratošijom'', jer ''vranac'', kažu, ovdje ne uspijeva.
Posjed Ivan–bega Crnojevića u Brijestovu danas je zanimljiv vidikovac. Odavde je prekrasan pogled na dolinu rijeke Zete. Međutim, čak i oni koji žive u danilovgradskom kraju, o svemu što je bilo i što je danas ovdje malo znaju, o ljudima u ostalim krajevima Crne Gore da se i ne govori.

Košnice od mermera

Jedna od feudalnih dažbina, koja je iz Brijestova stizala na dvor Ivana Crnojevića, bila je med. Ovaj proizvod je još kod starih Slovena bio na cijeni, jer je pored ishrane tretiran i kao lijek. A vosak je bio veoma tražen. Nekada je upotrebljavan za gradnju brodova, služio je i za rasvjetu, a hrišćanima za vjerske obrede. Od napitaka medovina je praktično bila jedino piće. Petar Kalezić jedini u Gornjem Brijestovu nastavlja tradiciju gajenja pčela. U njegovom ulištu ima i trideset košnica od mermera, u kojima se one, kako je kazao, udobno osjećaju. On kaže da je zahvaljujući ispaši ovdašnji med visokog kvaliteta: ''Ako koji bude bolji od ovoga, ja ću moj da prospem.''

Gospodareva zdrava voda

Istočno od Topolova, na putu od Brijestova k Studenom, nalaze se Ivanj ublovi Gornji i Donji. I oni su dobili ime po Ivanu Crnojeviću. Ovi bunari su ručno kopani, a duboki su od deset do dvanaest metara. Nikada ne presušuju, a voda iz njih je hladna, pitka i zdrava. Okolo bunara su stoljetne bukve u čijoj su hladovini nekad bila plandišta ovaca, a sada su to mjesta za odmor.

Milorad Bošković

[Ćipur]

SLIKOM I RIJEČJU

Ivan-begova ruža

Šibaju je vjetrovi, zatrpavaju sniježne mećave, prži ilinsko sunce, a ona, crvena ruža, davno zasađena na kamenoj gromadi na piperskoj Lukavici svemu tome prkosi i, reklo bi se, ponosno odolijeva.
Lukavica, davnašnje i današnje katunište Pipera, prema narodnom predanju, bila je katun Ivan-bega Crnojevića. Predanje kaže da je ružu iz Zete zemlje lično donio i na kamenu zasadio Ivan-beg u znak žalosti za svoja dva umrla maloljetna sina. To je pretočeno i u narodnu pjesmu:
"I ta ruža Iva gospodara i dan danas raste i behara. Opominje na prošlost daleku, na Ivana i žalost veliku."
I zaista, katundžije kažu da ruža u proljeće cvjeta i miriše. Piperi, koji tamo izdižu, smatraju je svetinjom. Oko korijena dodaju joj zemlju i kažu da će to i u buduće raditi, jer je Ivan- begova ruža simbol njihovog katuna.

M.D.

[Ćipur]

TRAGOM NAŠEG NAPISA - "UMIRE LI RIJEKA CRNOJEVIĆA"?

Najljepši san Ivana gospodara

Serija tekstova u "Pobjedi" na temu "Umire" li Rijeka Crnojevića" izazvala je veliko interesovanje naših čitalaca. Javljali su nam se mnogi sa pitanjima - kakvi su planovi za vraćanje života u ovaj dragulj prirode, kad će proraditi riječki kolektor koji je danas zarastao u šiblje, kad će se izgraditi vodovod i dugo najavljivani jezerski i kopneni putevi koji bi otvorili Rijeku Crnojevića i njene ljepote. Riječju, kad će nam "svanuti", kako slikovito počinje pismo jednog od mještana... Bilo je i raznih ekoloških pitanja. Najviše o zaboravljenoj Crnojevića Rijeci i Đevojačkom viru, o mlinovima i Obodskoj pećini.
To nam je poslužilo kao povod za razgovor sa dvojicom velikih zaljubljenika u Rijeku Crnojevića i njene ljepote, Ljubom Mudrešom, novinarom i publicistom i Dragan Đuraškovićem, ekologom, članom UO "Zeleni Crne Gore" i Ekološkog društva "Podgorica". I oni smatraju da bi početak eksploatacije kolektora označio početak revitalizacije Rijeke Crnojevića. Zato ga, kažu, što prije treba staviti u funkciju. Poslije toga bi na red došla voda, pa putevi, povezivanje sa Virpazarom i izgradnja drugih objekata. Uporedno sa njima treba graditi i ekološke objekte koji bi preporodili rijeku Crnojevića, kaže Đurašković. Kad to kažem mislim na put prema Obodskoj pećini, na postavljanje rasvjete, štampanje prigodnih brošura, na otvaranje Rijeke, rekostrukciju mlinova i izgradnju pristaništa na Likoviku. Inicijator projekta za ponovno otvaranje Rijeke Crnojevića i prezentaciju ovog kraja, kaže da je prva faza čišćenja makadamske staze do čuvene Obodske pećine završena i da je ovdašnjim ekolozima u tome mnogo pomogla opština Podgorice i Cetinja, ali i mnoga podgorička preduzeća. Imamo, nabraja Dragan Đurašković, veliku podršku od Komunalnog, "Zelenila", "Parkova", "Čistoće" i drugih. Sada, po njegovim riječima, predstoji druga faza - izgradnja rasvjete od Rijeke do Hidrocentrale u dužini od jednog kilometra koja će, po mišljenju mještana, najbrže vratiti turiste i druge zaljubljenike u prirodu i ovaj kraj. Inače na tom potezu postoje betonski stubovi na koje treba postaviti ukrasne svetiljke. Jedanaest ih je već dala opština Podgorica, a u toku su razgovori sa Komunalnim, kaže Đurašković. Distribucija iz Podgorice je, nabraja on dalje, obećala 400 metara kabla dok ćemo preostali dio dobiti od Distribucije sa Cetinja. Međutim, nijesu to jedini planovi ovog poznatog ekologa i zaljubljenika u Rijeku i njenu okolinu. Dobro bi bilo, priča nam Đurašković, od Mileninog mosta do Fabrike produbiti Jezero da ne bi stvaralo baru, dobro bi bilo mlinove na Obodu rekonstruisati, dobro bi bilo da učenici iz Podgorice i Cetinja ovdje održavaju svoje "časove u prirodi", da se organizuju slikarske kolonije... I što je najvažnije, veli Đurašković, za ovo nijesu potrebna neka velika materijalna sredstva. Dobro je imati dosta ljubavi prema Rijeci a ona nikad nije falila ni Podgorici, ni Cetinju, ni nijednom stanovniku ovih krajeva. Što se tiče asfaltnog puta od Rijeke do Hidroelektrane, pregovori su u toku, obavijestio nas je Đurašković koji se, kako veli, nada da će kad "svanu dani", dakle u martu iduće godine, "svanuti" i Rijeci Crnojevića i da će u martu iduće godine početi asfaltiranje puta do Hidroelektrane.
Tim putem bi na Obod, kao nekad, stizali stranci, priča nam Ljubo Mudreša, novinar i publicista, i vidjeli ljepotu kakve nema nadaleko. Jer, kanjon Crnojevića Rijeke je iskonska ljepota, nedoživljeni predvečernji spoj neba i zemlje, čudesni žubor vode, doživljaj mita, legendi i istorije. Riječju, Crnojevića Rijeka je posestrima "suze Evrope". I sve to, kako on kaže, na kilometar i po vazdušne linije od Rijeke Crnojevića do Obodske pećine.
Kao novinar sam se mnogo puta zalagao da put prema Cetinju "prođe" pored Rijeke, priča nam Ljubo Mudreša. Međutim, pobijedila je varijanta koju su zastupali političari. Zalagao sam se takođe da kamena Rijeka bude popločana kamenom primjerenim okolini. Međutim, ponovo sam izgubio. Zalagao sam se takođe, da se most na Vranjini kojim "ide" autoput i željeznica prema Baru, tu ne gradi. Zato što narušava iskonsku ljepotu Jezera i zato što više u Rijeku neće moći da doplove veći brodovi. Međutim, i tu sam bitku izgubio zbog čega se izvinjavam Riječanima. Sa Mudrešom smo razgovarali o Obodskoj pećini, legendama koje pominju Ivana Crnojevića, gospodara Zete i Crne Gore, o starim kamenim mlinovima, o Đevojačkom viru... Na uskom makadamskom putu od Rijeke do HE "Obod" (789) metara sa lijeve strane se uzdiže brdo Obod, priča nam on. Na njemu su grad, manastiri i nezaobilazno sjećanje da je Ivan Crnojević tu, na putu od Žabljaka ka Cetinju, prenio prestonu stolicu, sjedište Mitropolije i boravio od 1475. do 1482. Te godine je sve prenio na Cetinje. Hidroelektrana "Obod" i njena mini tehnologija je priča za sebe. Tu je i čuvena njemačka Ossbergerova turbina, koja od 1978.bez remonta i odmora strujom napaja Rijeku i njenu okolinu. Odatle do stare Hidroelektrane i Mlina sa mukom se probijate kroz prašumu punu vječne tišine i žubora Crnojevića Rijeke koja mnogo i ne hita da se ulije u Skadarsko jezero. Od starih kamenih mlinova (kažu da ih je bilo šest) ostali su razbacani temelji, a svaki mlin, priča Mudreša, ima svoju ljepotu i svoju priču. Stariji žitelji Rijeke Crnojevića sačuvali su i danas sjećanje na njih. Posebno na najširi i najdublji dio Crnojevića Rijeke, na mjesto zvano Đevojački vir. U knjizi "Vilina gora" koju su 1971. godine priredili za štampu B. Banjević, S. Perović i M. Stojović ostalo je zapisano: Da su lijepu kćer Ivana Crnojevića Vreljani u ponor u Cetinjskom polju živu bacili te da su je nekoliko dana stočari Očinića našli. Na ruci je, kaže legenda, imala zlatan očev prsten. Za ime Ivana gospodara je vazana i Obodska pećina, priča Mudreša. Naime, u istoj knjizi se kaže da je Ivan Crnojević-beg kako su ga u narodu zvali, osanjao najčudesniji san: U stijeni jedne široke tajanstvene pećine gdje je otac Crnogoraca spavao i gdje su ga vile čuvale. On je tu vidio buduću viziju svoje države, ali će ga vile jednom iz tog čudesnog sna probuditi, priča slikovito naš kolega. On sa neskrivenim oduševljenjem opisuje i druge ljepote ovog kraja, posebno Obodsku pećinu, nevjerovatno djelo prirode i Boga. Riječju Crnojevića Rijeka, Obodska pećina, Obodski grad i okolina je doživljaj koji ćete rijetko gdje osjetiti i zapamtiti. Sve je iskonsko, netaknuto i nepoznato a nadomak civilizacije, kaže Mudreša i zaključuje da bi trebalo uraditi sve da se ova ljepota približi turistima i drugim zaljubljenicima u nedirnutu prirodu.

Rekonstruisaće se Lipovik?

Danas na Rijeku Crnojevića malo ko svraća, žali se Dragan Đurašković. Mladi su, kao što se zna, otišli i vraćaju se jedino vikendom i praznicima pa Rijeka živi svoj starački život. Od ideja i planova koji se pojave s vremena na vrijeme za nju je malo vajde. Zato ja kažem da bi prije tih planova trebalo realizovati ove naše, ekološke. Zato što su mnogo jeftiniji a otkrivaju ono najljepše u Rijeci Crnojevića i njenoj okolini. Jedna od njih je postavljanje rasvjete do Lipovika gdje bi se rekonstruisalo malo pristanište. Time bi se otvorili mnogi jezerski putevi...

Brošura

O Rijeci Crnojevića se danas rijetko govori i piše. Tu i tamo zaluta ovamo neki fotoreporter, snimi Milenin most i to je jedina slika o nama, kaže Đurašković. A imamo ljepota za čitavu monografiju. Zato se mi ekolozi zalažemo da se izradi jedna jedinstvena brošura Rijeke Crnojevića, i uvrsti u ponudu Crne Gore. Rijeci je mjesto i u svim brošurama Cetinja i njegovim razglednicama. Ukoliko dođe do realizacije ponovnog otvaranja Obodske pećine i kanjona Crnojevića Rijeke, Rijeka će svakako stati rame uz rame sa Tarom i Moračom. Jer njenu ljepotu ljudska ruka još nije narušila.
U toj brošuri biće svakako mjesta i za stihove Ljuba Mudreše posvećene Obodu gradu-

Obode svetinjo
ureže na krovu Evrope slovo
zapisa riječi pameti naše
azbuke koju nam drugi otimaše
i ostavi sve u kamenu Crne Gore.

J. Stamatović

[Ćipur]

I Bokelji prizivali Ivana Crnojevića kad im je bilo teško!

Krivošijani, Grbljani, Brajići, Majine i Brajići digli su oružani ustanak krajem 1869. nezadovoljni položajem u Austro-Ugarskoj monarhiji.
Ovih dana izlazi u dnevnom listu "Republika" feljton Tomislava Grgurevića u vezi tog ustanka.
U nastavku od 7. decembra kojega cijelog dajem, vidimo da su bokeljski ustanici pjesmom dozivali koga drugog do Ivana Crnojevića!
Naravno, kult vječnoga Ivana Crnojevića bio je jednako jak i u Boki i u Staroj Crnoj Gori.
Od mnogo toponima koji su u Crnoj Gori dati po njemu, i ribarsko selo Bigovo u Grblju je dobilo ime po njemu - Ivan Begovo - BIGOVO.
Eto takvu su svijest imali Grbljani i Krivošijani prije 150 godina, a danas je Risto Ćirov mnoge Grbljane i Krivošijane ubijedio pomoću svoje propagandne mašinerije, da oni nemaju nikakve veze sa Crnogorcima. Čak Grbljanima priča bezumne ludorije, da je Lazar Hrebeljanović bio uistvari Lazar Grbljanović!
Po toj logici Ivo Andrić je sigurno iz Andrijevice!
==================================



Moćna monarhija - nemoćna



Evo kako je pregovore sa ustanicima ocijenio ruski istoričar V. N. Kondrajev.
''... Uslove mira, koji su značili potpunu i neodložnu kapitulaciju austrougarske vojske i vlade nijesu mogli, razumije se, javno objaviti. Ustanak u Boki ponizio je prestiž Austrije. Nemoć monarhije bila je očevidna za sve. Carske trupe nijesu mogle da pokore šaku ustanika. Austrijska vlada pretrpjela je ogromni moralni udarac. Bokeljski ustanak pokazao je slovenskim narodima u Austriji da se mogu boriti protiv tiranije. Ustanak je probudio narodno-oslobodilački pokret u čitavoj Dalmaciji i ojačao borbu za oslobođenje od turskog jarma u Bosni i Hercegovini. U tome je veliki istorijski značaj bokeljskog ustanka 1869. godine.''
Poslije sastanka u Gornjim Mainama, s obzirom da je već bio sklopljen mir u Krivošijama, Rodić je 19. januara uputio iscrpan izvještaj Beču, a u svoj lični dnevnik ćirilicom, tačnije staroslovenskim alfabetom, zapisao je sljedeće:
''... Svatoje Bogojavljenije. Hvala Bogu da je tim mir u Boki sočinjen i sa milosti Božjom i Njegovog veličanstva, kao što želim, preporod postojašnjeg reda i budište pojavio: nitko sretniji nego što sam ja...''
Ovaj mali zapis slovenskom azbukom, u dnevniku vođenom na njemačkom jeziku, očito, potvrđuje da je Rodić iskreno saosjećao sa ovim ''dobrim i hrabrim narodom'', kao što sam kaže. On je bio radostan što je doprinio prekidu neprijateljstva i krvoprolića u Boki i što je okončao narodne patnje i stradanja, i što je najvažnije, on ustanike nije ponizio nego im je dao punu satifakciju pobjednika i time uvećao njihov ugled i njihovu herojsku borbu u očima evropske javnosti. Uz to, iako je bio izuzetan vojni stručnjak i Sloven, iako je dobro znao ulogu Crne Gore i knjaza Nikole, on je izbjegavao da konstatuje zasluge krivošijskih susjeda na uspjeh ustanka. Činio je to sa ciljem da se ne naudi Crnoj Gori te da spriječi da ne dođe do pogoršanja, ionako nestabilnih odnosa Austrije i Crne Gore.
General Rodić je zbog svoje uloge u sklapanju mira izazvao oštro reagovanje svih ministara C. K. Vlade, naročito Giskre i Kuna. On je bio i stalna meta napada austrougarske režimske štampe i reakcionarnih političara. Međutim, car ga je stalno štitio od raznih intriga a kada je pala tada aktuelna vlada imenovao ga je za generalnog guvernera Dalmacije 1870. godine. I nakon toga ovaj političar visokog vojnog čina i dalje je pozitivno djelovao na političkom planu.
Zanimljivo je i uloga poslanika Stefana Mitrova Ljubiše u Dalmatinskom saboru i Bečkom parlamentu. Oštro je napadao članove C. K. Vlade, naročito Vagnera. Ljubiša je žalio što vlada nije prihvatila mirno posredovanje knjaza Nikole. Crnogorski suveren stalno je branio generala Radića kao čovjeka koji je uspio da postigne najbolje rješenje. Međutim, austrijski i antislovenski krugovi primili su završetak bokeljskog ustanka sa najvećim negodovanjem, a glavna meta napada bio je general Rodić. U dugom uvodniku bečkog lista ''Neu Freie Presse'' zapisano je 2. januara 1870. i ovo:
''Riječ je tzv. pacifikaciji Krivošija. Vladini listovi su veoma rezervisani u vijestima i o načinu kako je u tom kraju ponovo vraćen državni zakon. Možda zato imaju i svojih dobrih razloga, ali, po svemu što nam je do sada poznato, to nije zakon, već prava anarhija i to konstituisana državnim aktom 11. januara 1870. Činjenica da u Knezlazu nijesu bili svi ustanici da izraze svoju odanost već samo 300 /prema drugima jedva 150/ prisutnih i da uopšte nijesu položili oružje, već da su izveli unaprijed dogovorenu komediju, oni su ga samo spustili na zemlju i odmah ga prihvatili i opet opasali.
Istina je da je predstavnik C.K. vlade /general Rodić/ brzo iskoristio tih par minuta da bi ustanicima saopštio milostvu dozvolu da opet prihvate oružje. Ali, zar ne bi oni to i sami uradili da im je naredio suprotno ranijem sporazumu da ga ostave... Pitanje je sada da li su se Krivošijani pokorili austrijskom carstvu ili se austrijsko carstvo pokorilo Krivošijanima.''
Svi se slažu u ocjeni da Krivošijski ustanak ne bi doživio uspjeh da nije bilo izdašne pomoći knjaza Nikole, uprkos proklamovane neutralnosti, i cjelokupnog stanovništva mjesta u Crnoj Gori sa kojima se Krivošije graniče. Pomoć koju su pružili bila je maksimalna.
Evo osnovnih podataka o crnogorskim naseljima u graničnom pojasu sa Austrijom, čije je stanovništvo ukazalo gostoprimstvo ugroženom narodu Krivošija, naročito od kada su im kuće bile popaljene.
Sjeverno od Dragaljskog polja, prema kome je otvoreno nizom vrtača, na nadmorskoj visini od 694 do 780 metara, nalazi se Grahovsko polje, formirano korozijom u gornjem pliocenu napravljeno nanosima sa Orjena i njegovih ogranaka Bijele Gore. U blizini Grahova, u Grahovcu, 1858. godine, Crnogorci su porazili tursku vojsku. Grahovljani su imali tradicionalno dobre veze sa Risnom u koga su svake nedjelje, kada je bio pazarni dan, stizale desetine Grahovljana da prodaju proizvode.
Trešnjevo - dijelom Katunskog kraja, tj. Cuca, takođe je dio Krivošijskog zaleđa. To je područje ljutog i golog krša. Tu su toponimi Gornja Zalut, Donja Zalut, Duboka ljut, Radeljeva ljut. U Katunskom kraju registrovano je čak 28.000 vrtača, a ima i 1.850 dolova. Čitav region, između Bokokotorskog zaliva i Nikšića bio je nerazvijen. Međutim, stanovništvu to nije smetalo da pruži nesebičnu pomoć svojim susjedima kada im je bilo najpotrebije.
Interesantna je politika, i uopšte odnos knjaza Nikole prema ustanicima. Austrijska režimska štampa i diplomatski krugovi napadali su knjaza Nikolu da organizuje i podstiče ustanak. Međutim, u spisima bečkog vojnog arhiva nalaze se dokumenti iz kojih se vidi da je bečka Vlada odavala priznanje knjazu na njegovom lojalnom držanju za vrijeme ustanka.
Dva su moguća razloga za ovakvo ponašanje. Po jednom crnogorski knjaz uspio je da obmane svoje susjede, deklarišući se kao pristalica neutralnosti, dok je, po drugim, bečkoj Vladi bilo potrebno, radi svoje javnosti i prestiža evropske velesile, da ne vodi neprijateljsku kampanju prema crnogorskom vladaru.
Desilo se da je konzul u Skadru, baron Orci, u jednom izvještaju 28. novembra 1869. pisao ministru inostranih poslova: ''Sve dok iz crnogorskih ruku ne istrgnemo zapaljeni fitilj on može da zapali nove ustanke'' a Benjamin Kalaj, austrijski konzul u Beogradu, u izvještavanju austrijskoj vladi 30. novembra 1869 kaže:
''Ne može se drugačije objasniti upornost ustanika baš u najsiromašnijem i najdivljijem okrugu Dalmacije, nego učešćem Crnogoraca u borbama. Kako bi se drugačije razumjelo da tolike regimente austrijske regularne vojske, sada već popunjene do potpune ratne jačine, ne mogu nikako da savladaju 1.200 do 1.500 Rišnjana tj. Krivošijana.
Ali, ako se ostavi po strani evidenta pomoć u oružju i municiji, koja je iz Crne Gore dolazila ustanicima tajnim kanalima, kao i po koji uskok koji bi kroz strogo čuvani kordon i na crnogorskoj i na hercegovačkoj strani noću prešao granicu, pouzdano se može tvrditi da su u ustanku 1869. godine protiv austrijske vojske borbe vodili samo Bokelji i na krivošijskom i na grbaljskom i na paštrovačkom ratištu.''
Gavrilo Rodić u svom dnevniku kaže da je ustanicima za vrijeme pobune došlo u pomoć oko 100 uskoka, prebjeglih iz Hercegovine i Crne Gore.
Evidentno je da su, tokom priprema za ustanak na Krivošijama, vođe naroda ovog regiona posjetile knjaza Nikolu. Delegaciju su sačinjavali Ivo Bajković, Đuro Zec, Mihailo Klač, Đuro Samardžić i Stevan Porobić. Oni su zamolili crnogorskog suverena za podršku, te da ukaže pomoć ustanicima na taj način što će porodicama Krivošijana dozvoliti da se sklone na teritoriju Crne Gore. Knjaz Nikola im je obećao da će to učiniti.
Da su ustanici očekivali značajnu pomoć iz Crne Gore i Hercegovine vidi se iz ustaničkog proglasa u kome piše:
''S vrha Lovćena kucnuo je ubojni čas i oglasio neprijateljima našim da su na ustanak skočile gore naše...
Crna Goro, čuješ li uzvik za našom slobodom?
Braćo, Hercegovci, čujete li ubojnu viku?''
U veoma popularnoj ustaničkoj pjesmi kaže se:
''Čujete li ove gromovske pucnje.
On je Crnojević,
a eno ga gdje prispjeva hrabrim i vjernim Crnogorcima.
On će stati na čelo sokolova,
on će ih predvoditi u boj!''
Ova obećanja ustanicima u određenoj mjeri, knjaz Nikola nije krio. Šta više kotorskog okružnog kapetana odmah je upoznao sa svojom odlukom. Kod njega je poslao svoga sekretara Jovana Sundačića sa zadatkom da mu saopšti da će biti prinuđen da porodicama ustanika dozvoli da prebjegnu u Crnu Goru, pošto drugačije, zbog pritiska naroda, ne bi mogao postupiti.

.

[Ćipur]

Jevrem Brković: Njegoš o Ivanu Crnojeviću

Njegos u svom programskom djelu, Gorskom vijencu, spominje Ivana Crnojevica, opjevava njegovu borbu s Turcima i samo mu taj istorijski kontekst uvazava. Priznaje Njegos Ivanu Crnojevicu da je “junacko koljeno”, da se “borase kao laf s Turcima”, dok mu “pola zemlje Turci ne uzese”, ali je uzese “posto je svu oblise krvlju”. Spominje i “junacko pleme Crnojevo”. Uvazavajuci crnogorsko narodno predanje Njegos je od Ivana Crnojevica napravio mitsku licnost, crnogorskog Mojsiju, i vidi da je “bijele vlasi niz pleci prosuo”, a “bijela mu brada vije do pojasa”. Njegos se i pjesnicki odusevio velikom, cak grandioznom, licnoscu prvog gospodara Crne Gore, Ivana Crnojevica. To su mu, mozda, i najuspjeliji poetski pasazi o jednoj licnosti iz crnogorske tragicne davnine, koja je drzavno prethodila njeguskom kaludjerstvu pet Petrovica. Na zalost, Njegos i licnost Ivana Crnojevica sagledava, dozivljava, ozivljava i pjesnicki slavi samo kao borca protiv Turaka. Za Njegosa je to jedini kriterij covjecnosti i podviznistva, a smrt od turske sablje je jedini smisao crnogorskog postojanja i posvecenja, sto i samom Njegosu danas veoma smeta: u velike svjetske pjesnike ubrajace ga samo Crnogorci, i to oni manje obrazovani i nedovoljno od epike i gusala emancipovani. A on jeste veliki pjesnik, ali samo za Crnogorce. I za Srbe - samo kada ga okrecu protiv Crnogoraca!
Snagom Sofoklove dramske vizije i poetike Njegos uznosi Ivana Crnojevica samo kao turskog krvnika, a to je ona tragicna Njegoseva pjesnicka jednodimenzionalna pragma. On Ivana Crnojevica dozivljava kao Mojsiju cije su “ruke stare, u njih mac i koplje”, “krvave mu ruke i oruzje”. Njegos je pjesnicki i dramatski prema Ivanu Crnojevicu izuzetno izdasan, a izdasan je samo zato sto “koracima broji tursko trupje”. Vidi ga kako “skace starac kao hitro momce”. Njegos se pita “Boze dragi, da ga san ne vara?” Njegos klice velikoj pobjedi Ivana Crnojevica nad Turcima, glorifikuje je izvan istorijskog konteksta i ushiceno konstatuje “Sreca se je stara probudila: u Karuce na kraju Crmnice, od petnaest hiljada Turaka ne pustise ziva nijednoga.” Njegos zakljucuje kao povijesni reporter sa nekadasnjeg bojista: “I danas je pobjeno mramorje divne slave Crnojevic–kneza.”
Njegos je pjesnicki veoma dojmljiv i ubjedljiv kada govori o islamizaciji najmladjeg Ivanovog sina Stefana, kojeg pjesnik Gorskog vijenca i narodno predanje nazivaju Stankom ili Stanisom. Dirnut tom porodicnom, roditeljskom, tragedijom, Njegos je koristi i funkcionalizuje u borbi protiv islamizacije Crnogoraca, koju on naziva turcenjem. Upozorava sve one koji mogu imati i samo pomisao o promjeni vjere pravoslavne, da ce biti i od majke prokleti, a to je, ipak, najteze prokletstvo. Njegos kaze: “Prokle mati od nevolje sina, te knjeginja Ivanbegovica, prokle Mara svog sina Stanisu: progrize joj sisu u posanje, rajsko pice prosu u njedrima. Stize djecu roditeljska kletva! Stanisa je obraz ocrnio, pohulio na vjeru Hristovu, na junacko pleme Crnojevo, obukâ se u vjeru krvnicku i bratske je krvi ozednio.” Ovo je, ustvari, Njegoseva kletva i Stanise Crnojevica i svih koji prevjerise. Naravno, on kletvu i prokletstvo podmece majci, kako bi bila stravicnija i za svijest ondasnjih Crnogoraca najsvetija opomena i prokletstvo da se ne islamiziraju.
Da ni Petrovici, oni do Njegosa, nijesu dosta toga iz crnogorske davnine znali, uvjeravaju nas Njegosevi stihovi u kojima se majka najmladjeg Ivanovog sina Stefana, odnosno Stanise, imenuje kao Mara, sto povijesno nije tacno. Mara je majka Ivana Crnojevica, a ne zena, od roda je Kastriota, moguce sestra Djerdja Kastriota Skenderbega. Da je Mara Ivanova majka bilo je izliveno i na cuvenom Ivanovom zvonu, koje je stoljecima zvonilo sa Manastira cetinjskog. To su povijesno Ivanovo zvono, posveceno “majci Mari od roda Kastriota”, Srbi 1927. godine skinuli s Manastira i u Backu ga opremili. Tamo je u topionici Tot i Kern pretopljeno u kvake za novi dvorac Gedeona Dundjerskog, prijatelja kralja Aleksandra i zeta Vukotica!
Povijest porodice Crnojevica, a ni crnogorska povijest, ne zna ni za kakvog “vojvodu Urosa”, rodjenog brata Ivana Crnojevica, sto ga, po Njegosu, Turci pogubise u, takodje nepoznatoj bici na Cemovskom polju. Povijest zna samo za cetiri vojvode iz vojvodske dinastije Crnojevica: Stefana ili Stefanicu, Ivana, Djurdja i Stefana, to jest Stanka ili Stanisu. Njegos je “vojvodu Urosa” domislio i pretvorio ga u brata Ivana Crnojevica, sto kao pjesnik ima pravo. Medjutim, pretvaranje Mare Kastriot Crnojevic, majke Ivana Crnojevica, u Ivanovu zenu i Stanisinu majku, ne spada u “pjesnicke slobode”, vec navodi na pomisao da se radi o nepoznavanju bitnih detalja iz vojvodske dinastije Crnojevica, koja je prethodila kaludjerskoj dinastiji Petrovica, na sto cak ni Njegos nema pravo. Crnojevici su, u odnosu na Balsice i Vojislavljevice, za Petrovice, tako reci jucerasnji, i bilo bi prirodno da svih Sedam Petrovica – od vladike Danila do kralja Nikole – sve o njima znaju.

[Ćipur]

22. aprila 1465.

- Mletački Senat ucijenio je glavu crnogorskog gospodara Ivana Crnojevića na 10 000 mletačkih lira. Osobi koja na bilo koji način liši života Ivana Crnojevića bilo je obećano uz novčanu nagradu, da bira bilo koju kuću u gradu u kom želi da živi, uz obezbijeđenu dobru platu. Na ovakav korak Venecija se odlučila zbog neostvarenih očekivanja Republike da Crnojevići žive sa njom u miru, kao i zbog okretanja crnogorskog vladara primorju i Paštrovićima.

[CGmafiozz]

Naravno da Crnojevic je bio jedan od najznačajniji ljudi iz Crne Gore

Samo da pitam jel ima neke pjesme o njemu? Ako ima molim te postavi ih!!

I ako ima neke slike?? Hvala

[FORMICA]

CGmafiozz tek sad zagledah tvoj avatar. Molim te objasni mi radi li se o tvojoj ličnoj konstrukciji grba ili si ga neđe našao. U prvom slučaju me zanima simbolika u drugom slučaju me zanima đe si našao taj grb. I ako može uvećana varijanta da se vidi koliko krakova ima zvijezda.
Pozdrav

[CGmafiozz]

CGmafiozz tek sad zagledah tvoj avatar. Molim te objasni mi radi li se o tvojoj ličnoj konstrukciji grba ili si ga neđe našao. U prvom slučaju me zanima simbolika u drugom slučaju me zanima đe si našao taj grb. I ako može uvećana varijanta da se vidi koliko krakova ima zvijezda.
Pozdrav

Ovo moj drug napravio, i je simbol za 2 vjere medju Crnogorcima, Hriscanska i Muslimanska.

Eo jos veliki



Inace znate li vi neke pjesme o Crnojevica?? Hvala

[FORMICA]

Lijep rad. Zahvaljujem na pojašnjenju.

[FORMICA]

Na Montenegrini ponovo proradio forum
http://www.activeboard.com/forum.spark?forumID=119471